tag:blogger.com,1999:blog-51438941535673523202024-03-19T11:13:36.920+06:30ပအို၀္းသမိုင္းပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.comBlogger136125tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-22865342483983444772011-10-16T15:40:00.001+06:302011-10-16T15:40:16.549+06:30ကထိန္ခင္းပြဲကထိန္ခင္းပြဲကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ပြယ္ကထင္ ” ဟုေခၚ၏။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ကထိန္ခင္းပြဲ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကို အထူးအေထြ မဆင္ႏႊဲၾကေသာ္လည္း ေအာက္ျမန္မာျပည္ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ဇရပ္ႀကီးေက်းရြာတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕မူကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ ခမ္းခမ္းနားနား ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ျမင့္မားၿပီးလွပေသာ တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္ သဏၭာန္ တည္ေဆာက္ကာ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ ပြဲေတာ္ကို ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ နတ္ရြာေက်းရြာသည္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၈ ရက္ေန႕တြင္ က်င္းပ၏။ ဇရပ္ႀကီးေက်းရြာမူ၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႕ေရာက္မွသာ က်င္းပေလသည္။<br />
<br />
ဇရပ္ႀကီး ေက်းရြာတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ မိမိတို႕သည္ သထံုမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသူမ်ားဟု ယူဆထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိတို႕ရွိ အပိုင္းေလးပိုင္းကိုလည္း၊ သထံုတြင္ရွိေသာ ရြာအမည္မ်ားျဖင့္ က်ံဳပါပိုင္း၊ တံတားဦးပိုင္း၊ ေနာင္ကုလားပိုင္းႏွင့္ ေအာက္က်င္းပိုင္း ဟူ၍ ခြဲျခား ထားသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ က်င္းပရန္ အခ်ိန္နီးကပ္လာသည္ႏွင့္ ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ ၀ါး၊ ႏွီးစသည့္ တန္ေဆာင္တိုင္လုပ္ရန္ ပစၥည္းကရိယာမ်ားကို စုေဆာင္းထားရသည္။<br />
<br />
အပိုင္းတစ္ပိုင္းတြင္ “ ခိုဗန္တန္ ” ေခၚ လူပ်ိဳေခါင္းတစ္ဦးစီ ရွိ၏။ လူပ်ိဳေခါင္းက ဦးစီး၍ သူ၏အိမ္တြင္ တန္ေဆာင္တိုက္ကို လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ မီးပေဒသာပင္ ျဖစ္၏။ ဇရပ္ႀကီးေက်းရြာေန ပအို၀္း တို႕က “ တလႉမြဴး ” ဟုေခၚသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို လုပ္ရန္အတြက္ ၀ါးပိုးခပ္ႀကီးႀကီးကို ရွာရသည္။ သို႕မွလည္း ဘုရားကို သယ္ေဆာင္သြားၾကရာ၌၊ တင္မရာ ကစားရာ၌ က်ိဳးရန္မစိုးရိမ္ရေတာ့ေပ။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္မလုပ္ခင္ ပထမဦးစြာ မိမိတို႕ လိုခ်င္သည့္ပံုကို အၾကမ္းဖ်င္း အရင္ေရးဆြဲရသည္။ ပံုၾကမ္းရလွ်င္ လိုအပ္ေသာ ၀ါးမ်ားကို ခြဲစိပ္ရ၏။ ျဖာရ၏၊ ပအို၀္းလူငယ္ လူရြယ္မ်ားသည္ အင္ဂ်င္နီယာပညာ မတတ္ေျမာက္ၾကေသာ္လည္း ဆန္းသစ္တီထြင္မႈကို ျပဳၾကသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္မွာ တစ္ပိုင္းႏွင့္တစ္ပိုင္း ပံုသဏၭာန္ခ်င္း မတူညီရေပ။ ဥပမာ - က်ံဳပါပိုင္းက ခါးေသး၍ ရင္ခ်ီေသာပံုကို ျပဳလုပ္လွ်င္ တံတားဦးပိုင္းက အထက္မွေန၍ ေအာက္သို႕အဆင့္ဆင့္ ႀကီးသြားသည့္ ပံုမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္ရသည္။ ပန္းခ်ီမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လွေစရန္ႏွင့္ သာမန္မ်က္ေစ့ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္လည္း မ႐ိုင္းေစရန္အတြက္ စကၠဴကို ေဆးေရာင္စံုျခယ္သၾက၏။<br />
<br />
ထိုေနာက္ အေတာင့္ဆံုး ၀ါးလံုးကိုစု၍ အလယ္အူတိုင္ကို ျပဳလုပ္ရသည္။ အလယ္အူတိုင္ကို အျပင္မွေန ၾကည့္လွ်င္ မျမင္ရေအာင္ ေရာင္စံုျခယ္ထားေသာ စကၠဴကတ္မ်ားကို လိုအပ္သည့္ေနရာတြင္ ခ်ည္ရ၏။ ဆံဖြားမ်ား၊ ၾကာဖူးမ်ား၊ ပန္းပြင့္မ်ားကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ လိုအပ္သလို ထည့္ေပးရ၏။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို ဆင္ေသာအခါ ၀ါးလံုးရွည္အူတိုင္ႀကီးကို လွဲ႕ထားရသည္။ ဆင္ၿပီးေသာအခါ တန္ေဆာင္တိုင္ကို ထူရန္အတြက္ ကာလသား လူပ်ိဳလူရြယ္ ၂၀ မွ ၂၅ ေယာက္အထိ ေအာက္ေျခတိုင္ေပၚသို႕ တက္ေပးရ၏။ ထိပ္ဖ်ားကိုလည္း ႀကိဳးႏွင့္သိုင္းထားရသည္။ ထူရာတြင္လည္း လ်င္ျမန္စြာ ထူရသည္။ လ်င္ျမန္စြာ မထူႏိုင္ပါက ေအာက္ေျခ ၀ါးစမ်ားသည္ လူကိုျပန္ပိတတ္၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဇရပ္ႀကီးေက်းရြာတြင္ တန္ေဆာင္တိုင္ထူ၍ လူပိသည္ဟူ၍ မရွိေသးေပ။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို ထူၿပီးေသာအခါ မလဲေအာင္ ေအာက္ေျခကို ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ သိုင္းခ်ီရ၏။ တန္ေဆာင္တိုင္ကိုထူလွ်င္ ပအို၀္း အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားျဖင့္ တီး၍ ထူၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားကို အားေပးသည့္အေနျဖင့္ ကခုန္ၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို ထူၿပီးလွ်င္ ညသို႕ေရာက္ေသာအခါ တန္ေဆာင္တိုင္ ထိပ္ဖ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္ဆက္သြယ္ၿပီး မီးပံုးမ်ားကို သြယ္တန္း ထြန္းညႇိၾကသည္။ အေ၀းမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ပါက ေစတီကို မီးပူေဇာ္ထားသည္ဟု ထင္မွတ္ရပါသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ မီးကို တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄ ရက္ညတြင္ ဘုရားကို ပူေဇာ္ၾကသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄ ရက္ေန႕ (အဖိတ္ေန႕) တြင္ပင္ ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ သံဃာေတာ္မ်ားကို လႉဒါန္းရန္အတြက္ ပေဒသာပင္ကို သီးၾကသည္။ ပေဒသာပင္တြင္ သီးၾကသည့္ လႉဖြယ္၀တၴဳမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ထီး၊ ဖိနပ္၊ အိုး၊ ခြက္ ေရပံုး စသည္တို႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ ပေဒသာသီးမ်ားကို တန္ေဆာင္တိုင္ေပၚတြင္ တက္ခ်ိတ္ရ၏။ ခ်ိတ္သည့္အခါတြင္လည္း လႈပ္သည့္အခါ မက်ေစရန္ ၿမဲၿမဲခ်ိတ္ထားရသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္သည္ အျမင့္ေပ ၁၅၀ ေလာက္ရွိသျဖင့္ မရန္လူ ၄၀ မွ ၅၀ ထိ လိုေလသည္။<br />
<br />
ရြာႏွင့္ဘုရားသည္ သံုးဖာလံု၊ ေလးဖာလံုေလာက္ေ၀း၏။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ညေနပိုင္း ၂ နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ ရြာမွဘုရားသို႕သြား၇န္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ ဘုရားကိုပူေဇာ္ရန္ ၾကာသကၤန္း ပူေဇာ္ၾက၏။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ ဘုရားပူေဇာ္ရန္အတြက္ ၾကာသကၤန္းကို ေရွ႕မွကိုင္ေဆာင္သြားရ၏။ လူငယ္ပိုင္းတို႕သည္ တန္ေဆာင္တိုင္ကို ေနာက္မွေန၍ မခ်ီၾကရ၏။<br />
<br />
ေလးပိုင္းတြင္ရွိေသာ ၾကာသကၤန္းအားလံုးကို ကန္ေတာ့ပြဲေနာက္မွ လိုက္သြားၾကရ၏။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို လွည့္ရာတြင္ ၾကာသကၤန္းအားလံုးကို ကန္ေတာ့ပြဲေနာက္မွ လိုက္သြားၾကရ၏။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို လွည့္ရာတြင္ စည္ကားလွ၏။ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္မွ လာေရာက္ၾကည့္႐ွဳ ၾကသည္။ လူေတြမ်ားလြန္း၍ လမ္းပိတ္သြားတတ္၏။ လမ္းပိတ္သြားေသာအခါ သြားလာေရးခက္ခဲသြား၏။ ထို႕ေၾကာင့္ လူအုပ္ကိုခြဲရန္အတြက္ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ကၽြဲ႐ိုင္းဟု ဆိုကာ ကၽြဲႏွင့္တူေအာင္ ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ခန္႕ လုပ္ရ၏။ ကၽြဲ႐ိုင္းလူအုပ္ထဲ တိုး၀င္ေသာအခါမွသာ လူမ်ားလမ္းဖယ္ ေပးၾက၏။ ထိုအခါမွ တန္ေဆာင္တိုင္ကို သယ္ရန္လြယ္ကူေလသည္။ ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ျပဳလုပ္ၾက၏။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္၏ ေနာက္တြင္ အတီးအမႈတ္မ်ားပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အိုးစည္ပင္ျဖစ္၏။ ေနာင္ကုလားပိုင္းမူကား ေျဗာကိုတီးေလသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို မ ရာတြင္ ေလးဘက္ေလးတန္ ညီညီ မ ရ၏။ ဤသို႕မဟုတ္ပါက တန္ေဆာင္တိုင္သည္ တဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္သြားတတ္၏။ ထို႕ျပင္ တန္ေဆာင္တိုင္လုပ္စဥ္က အကယ္၍ အူတိုင္မခိုင္ပါက က်ိဳးတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ညီညီညာညာ မ ၾကေစရန္ လူပ်ိဳေခါင္းက ႀကီးၾကပ္ေပးရသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို မ ၾကရာတြင္ တစ္ခါတည္း ဘုရားအေရာက္ မသယ္ၾကေပ။ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ ႀကီးလည္းႀကီး ေလးလည္းေလးသျဖင့္ တစ္ရွိန္တည္း ဘုရားအေရာက္ မသယ္ႏိုင္ၾကေပ။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို မ ရာတြင္လည္း ႐ိုး႐ိုး မ ၾကသည္ထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္အတြက္ လွည့္ပတ္ၿပီး ေဆာင့္၍ မ ၾကသည္။ ဤသို႕လွည့္ပတ္၍ ေဆာင့္၍ မ ၾကျခင္းမွာ မည္သည့္ တန္ေဆာင္တိုင္သည္ ကစားခံသည္။ မည္သို႕လွည့္လွည့္ မည္သို႕ ေဆာင့္ေဆာင့္၊ မက်ိဳးေၾကာင္း ျပလိုသည့္သေဘာပင္ ျဖစ္၏။ တန္ေဆာင္တိုင္သည္ အကယ္၍ အလယ္အူတိုင္က ၀ါးေပ်ာ့ျဖစ္ပါက ထိုတန္ေဆာင္သည္ က်ိဳးက်တတ္၏။ ကိုင္းညြတ္သြားတတ္၏။ တစ္ပိုင္းႏွင့္တစ္ပိုင္း သူသာသည့္ အေၾကာင္း၊ ငါသာသည့္အေၾကာင္းကို ပအို၀္း ဘာသာျဖင့္ စာခ်ိဳးၾက၏ မခံခ်င္ေအာင္ စၾက၏။ ဤသို႕ မခံခ်င္ေအာင္ စၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း၊ ရန္ျဖစ္သည္ဟူ၍ မရွိၾကေပ။ ကစားရာတြင္လည္း အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေအာင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားက ၾကပ္မတ္ေပးရသည္။ ထိန္းေပးရသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို ေဆာင့္၍ မၾကသျဖင့္ မေတာ္၍ က်ိဳးသြားလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူနည္း၍ မ မ ႏိုင္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း တစ္ပိုင္းကို တစ္ပိုင္းက ကူညီ၍ မေပးၾကသည္။ ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ လုပ္ၾကသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း၊ ဒုကၡေရာက္ေသာအခါ စည္းစည္းလံုးလံုးျဖင့္ ကူညီၾကသည္မွာ၊ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ခ်စ္စရာ ဓေလ့တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို ညေန ၂ နာရီမွစ၍ ဘုရားသို႕ မ ၍ သယ္ၾကသည္မွာ ညေန ၃ နာရီခြဲမွ ဘုရားသို႕ ေရာက္ေလသည္။ အျမန္သြားပါက ၁၀ မိနစ္ပင္ မၾကာေခ်။ တန္ေဆာင္တိုင္ကို မ ၍ သြားရင္း၊ တန္ေဆာင္တိုင္ကို ခ်၍ က ၾကရင္းျဖင့္၊ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သြားၾကသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ေရွ႕တြင္ သြားေသာ အမ်ိဳးသမီး ၾကာသကၤန္းအဖြဲ႕သည္ ဘုရားသို႕သြားစဥ္က အတူတူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အမ်ိဳးသမီး ၾကာသကၤန္း အဖြဲ႕သည္ ေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူကို လက္ယာရစ္၍၊ ဘုရားကို ၾကာသကၤန္း ကပ္လႉၾက၏။ ထိုေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႕သည္ ၾကာသကၤန္း ကပ္ၿပီး၍ ကိုးခန္းဇရပ္တြင္ ထိုင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း တန္ေဆာင္တိုင္ကို သယ္လာၾကသည့္ အမ်ိဳးသားအဖြဲ႕သည္ ရြာထိပ္မွာပင္ ရွိေနေသးသည္။<br />
<br />
တန္ေဆာင္တိုင္ကို သယ္ရာတြင္ ၾကည့္႐ွဳၾကသည့္ ပရိတ္သတ္ မ်ားလြန္းသျဖင့္ ကၽြဲ႐ုပ္ထဲတြင္ လူ၀င္၍ကၿပီး၊ လမ္းရွင္းေပးရသည္။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ကို ေအာင္ဘာေလကၽြဲႏွင့္ ၀ိုက္ႀကီးကၽြဲဟု နာမည္ေပးထား၏။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ ေ၀ွ႕ၾကသည့္အခါ အိုးစည္ကို အျမန္ဆံုး တီးေပးၾကသည္။ ၾကည့္႐ွဳၾကသည့္ ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ အၿပံဳးကိုယ္စီျဖင့္ ပီတိျဖစ္ၾကရသည္။ လူငယ္ကာလသားမ်ားကလည္း ေအာင္ျမင္မႈ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ကၾက ခုန္ၾက သူမ်ားမွာလည္း ေရေလာင္းထားသည့္အလား တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးစို႕ေနေတာ့၏။ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားသည္ တန္ေဆာင္တိုင္ ေလးပင္စလံုး ဘုရားသို႕ ေရာက္မွသာ စိတ္ခ်မ္းသာၾကရသည္။ ၀မ္းသာၾကရသည္။ မိမိတို႕တြင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားပီပီ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ဘုရားသို႕ မေရာက္ခင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ပီပီ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ဘုရားသို႕ မေရာက္ခင္ ဘာမ်ားျဖစ္ေလမည္နည္းဟူ၍၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ေအာင္ျမင္ပါမလား ဟူေသာ သံသယစိတ္မ်ားျဖင့္ စိုးရိမ္ခဲ့ၾကရသည္။ ဘုရားသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကိုးခန္းဇရပ္တြင္ တန္ေဆာင္တိုင္ေလးပင္ကို စီတန္း၍ ထားရ၏။<br />
<br />
ေနာက္တစ္ေန႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႕ညေနတြင္ ပေဒသာ အသီးမ်ား ျဖစ္သည့္ လႉဖြယ္၀တၴဳမ်ားကို သံဃာေတာ္မ်ားအား မဲစနစ္ျဖင့္ ကပ္လႉပူေဇာ္ၾကၿပီး တရားနာၾက၏။ ဤသို႕ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပၿပီးစီး ပြဲၿပီးေသာအခါ လူငယ္ကာလသားမ်ားက လူႀကီးမ်ားအား ပအို၀္း ဘာသာျဖင့္ ---<br />
<br />
“ နိန္ေလမွ၊ ထြားစိုင္းစိုင္း၊ မိုးျဖားသီးဖာျဖားသီး၊ ဖာနာင္သီး မိုးနာင္သီးေနာ၊ ေဖးေနးက ေဟာင္တိုင္းဟန္နိန္ယို၊ နိသြန္းသီးအီက်ိ စာေလြ၊ ေဖထိုင္းယန္းေနာ ”<br />
(ေနာင္ႏွစ္မွ ေနာက္ထပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္ၾကအံုးေပါ့ အဘိုး၊ အဘြား၊ ဦးေလး၊ ေဒၚေလးတို႕ ဒီႏွစ္ထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူငယ္ေတြ ဆက္ၿပီးႀကိဳးစားပါ့မယ္ ထပ္ၿပီးအားေပးပါဦး)<br />
<br />
ဤကား ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ငူခ႐ိုင္၊ ဇရပ္ႀကီး ေက်းရြာရွိ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ က်င္းပပံုပင္ျဖစ္၏။ အလႉဒါနျပဳပြဲ သာမက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဟုလည္း ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ပင္ တန္ေဆာင္မုန္းလ ေရာက္တိုင္း တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲၾကသည္။<br />
<br />
နတ္ေတာ္လတြင္း “ ေခါပုတ္ ” ေခၚ ေကာက္ညႇင္းေထာင္းပြဲကို က်င္းပၾကသည္။ ဤေကာက္ညႇင္းေထာင္းပြဲကို ည ၇ နာရီ၊ ၈ နာရီခန္႕တြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္။ ဤတြင္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ မိမိတို႕ လယ္မွထြက္ေသာ ေကာက္ညႇင္းဆန္သစ္မ်ားကို ခ်က္ၿပီး၊ ေထာင္းၾက၏။ ထိုေနာက္ အျပင္အလိုက္ အျပား၀ိုင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္၏။ စားစရာတြင္ လက္ႏွင့္ မကပ္ေစ၇န္ ႏွမ္းမႈန္႕ကို ျဖဴးေပးရသည္။ ေကာက္ညႇင္းထမင္းျဖင့္ ေထာင္းထားသည့္ “ ေခါပုတ္ ” ကို ၾကံသကာရည္ျဖင့္ တို႕၍ စားရ၏။ ငါးေျခာက္ကေလးမ်ားကိုလည္း ေၾကာ္၍ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ျဖင့္ စားေလ့ရွိသည္။ နံနက္တြင္ ညက ျပဳလုပ္ထားေသာ “ ေခါပုတ္ ” ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ အရင္ပို႕ၿပီး သက္ႀကီးရြယ္ႀကီးႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္း အိမ္မ်ားသို႕ လိုက္လံပို႕၍ ကုသိုလ္ ျပဳၾကသည္။<br />
<br />
ျပာသိုလတြင္ “ ေစာ္ယာကု ” ေခၚ ယာဂုပြဲေတာ္ကို ႏႊဲေပ်ာ္ၾက၏။ အိမ္တိုင္းလိုလို ေကာက္ညႇင္းဆန္ကို ခ်က္ၿပီး ႀကံသကာရည္ႏွင့္ ေရာရ၏။ ထိုေနာက္ ဗန္းမ်ားျဖင့္ အျပင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ျပဳလုပ္ထားသည့္ အျပင္မ်ား ေပၚတြင္ ေလွာ္ၿပီးေသာ ေျမပဲကို အျခမ္းလိုက္ ႏွစ္ထား၏။ အခ်ိဳ႕လည္း ေလွာ္ၿပီးသား ေျမပဲကို ေထာင္း၍ အျပင္ေပၚတြင္ျဖဴးၾက၏။ ထိုေနာက္ ေကာက္ညႇင္းျပင္ ကိုလွီးျဖတ္၍ ဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္တင္ျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ သြားေရာက္လႉဒါန္းျခင္း၊ ရြာတြင္းရွိ အိမ္နီးနားျခင္းမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားသို႕ လႉဒါန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။<br />
<br />
တပို႕တြဲလတြင္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ေတာတြင္းသို႕ လွည့္လည္ကာ စုေပါင္းၿပီး ထင္းရွာပြဲ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ေတာတြင္းသို႕ သြား၍ ထင္းမ်ား၊ သစ္ေခါက္မ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္း၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႕ လႉဒါန္းၾက၏။ ဤလသည္ အလြန္ ေအးသျဖင့္၊ သံဃာေတာ္မ်ား အေအးဒဏ္မွ ကာကြယ္ႏိုင္ေစရန္၊ မီးလႈံႏိုင္ရန္ အတြက္ ထင္းမ်ားကို လႉေလ့ရွိ၏။ တပို႕တြဲလတြင္ “ ခရဲ ” ေခၚ မီးပူေဇာ္ပြဲကို က်င္းပၾက၏။<br />
<br />
“ ခရဲ ” ဆိုသည္မွာ မီးပူေဇာ္သည့္ မီးတိုင္ႀကီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ “ ခရဲ ” ေခၚ မီးပူေဇာ္ပြဲကို တပို႕တြဲလျပည့္ညတြင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ခရဲမီး ျပဳလုပ္ပံုမွာ “ ကေလာ ” ေခၚ က်ဴပင္ငယ္ တစ္မ်ိဳး၏ ႐ိုးတံမ်ားကို ၀ါးနက္၀ါး အူတိုင္တြင္၊ ကန္ေတာ့ ထုခၽြန္သဖြယ္ အထပ္ထပ္ စည္းၾကပ္ခ်ည္ေနွာင္ထား၏။ ဤထုခၽြန္ႀကီးေပၚတြင္ ၀ါးစိမ္းေလးလံုးျဖင့္ ထပ္မံ၍ ေလးဘက္ေလးတန္ ထိန္းခ်ဳပ္တြယ္ ေႏွာင္ထား၏။ ကန္ေတာ့အေျခမ်က္ႏွျပင္တြင္လည္း တစ္ေတာင္ခန္႕အရွည္ကို ထုတ္ထား၏။<br />
<br />
ဤခရဲေခၚ မီးတိုင္ႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ အရွည္ ၁၀ ေတာင္မွ ၁၅ ေတာင္အထိ ရွိတတ္ၿပီး၊ အေျခဖက္ မ်က္ႏွာျပင္အ၀ုိင္းသည္ အခ်င္းတစ္ေပမွ တစ္ေပခြဲ အထိ ရွည္ေလသည္။ ကန္ေတာ့ခၽြန္႐ိုး တံစည္းႀကိဳးတြင္ ႀကိဳးကြင္းမ်ားကို သီးသန္႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏။ ႀကိဳးကြင္းမ်ားတြင္ ထမ္းပိုးမ်ားလွ်ိဳကာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္ၾကေလသည္။<br />
<br />
အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ “ ခရဲ ” မ်ားကို မိမိတို႕ အဖြဲ႕အလိုက္ သယ္ေဆာင္ၾက၏။ ေစတီရင္ျပင္ေတာ္ေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါ၊ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာင္ေလွာင္ၾက၏။ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕လည္း မီးတိုင္းခ်င္င္းကို အျပန္အလွန္ေျပး၍ ထိပ္ခ်င္းတိုက္ၾကသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ မီးတိုင္ေရာ လူမ်ားပါလဲေအာင္ တိုက္ႏိုင္သည့္အဖြဲ႕ကို ၾသဘာေပးၾကသည္။<br />
<br />
ဤသို႕ မီးတိုင္ခ်င္း တိုက္ၾကေသာ္လည္း အခိုင္အခံ့ ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္း မရွိႏုိင္ေပ။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ကမူ မိမိတို႕၏ မီးတိုင္အစြန္းရွိ ၀ါးစိမ္းေလးေခ်ာင္းကို အတြင္းသို႕ ကုပ္ထားသျဖင့္ တစ္ဖက္မီးတိုင္၏ အေျခကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေစႏိုင္ေပသည္။<br />
<br />
မီးတိုင္ခ်င္း ထိပ္တိုက္ရာတြင္ လူကိုထိခိုက္မႈ မရွိႏိုင္ေစရန္၊ ထမ္းပိုး၀ါးလံုးမ်ား ရွည္မွသာ၊ လူႀကီးမ်ားက ခြင့္ျပဳေလသည္။ ဤသို႕ မီးတိုင္ခ်င္း ထိပ္တိုက္ျခင္းသည္ အေပ်ာ္အပါးႏွင့္ စြမ္းအင္ၿပိဳင္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္၏။ မီးတိုင္ခ်င္း ထိပ္တိုက္ပြဲမ်ားကို ည ၉ နာရီေလာက္တြင္ ရပ္စဲၾက၏။<br />
<br />
ထိုေနာက္ မီးတိုင္မ်ားကို ေစတီေတာ္ ပတ္လည္တြင္ အသင့္တူးထားေသာ တြင္းမ်ားတြင္၊ အေျခ၀ါးမ်ားအတိုင္း စိုက္ၿပီး မီး႐ွိဳ႕ ပူေဇာ္ၾကသည္။ “ ကေလာ ” ေခၚ က်ဴပင္တစ္မ်ိဳး၏ ႐ိုးတံသည္ ေကာက္႐ိုး၏ သေဘာအတိုင္းပင္ ျဖစ္၏။ မီး႐ွိဳ႕စတင္သည္မွာ ၂၄ နာရီမွ် ၾကာျမင့္စြာ မီးတေငြ႕ေငြ႕ ေလာင္ကၽြမ္းေလသည္။ မီးေလာင္ကၽြမ္းေနစဥ္ ေပါက္ကြဲသံမ်ား ထြက္ေပၚေစရန္လည္း၊ ၀ါးလံုးစိန္းမ်ားကို ထည့္သြင္းထားတတ္ၾကသည္။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဗုဒၶဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားပီပီ၊ တေပါင္းလတြင္ သဲပံုေစတီပြဲႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ားတြင္ တေပါင္း ဘုရား ပြဲေတာ္ကို က်င္းပၾကသည္။ တေပါင္းဘုရားပြဲေတာ္ကို ကုသိုလ္ျပဳရင္း၊ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ထို႕ျပင္ တေပါင္းလတြင္ ပဥၨင္းတက္ပြဲ၊ ရဟန္းခံပြဲ တို႕ကိုလည္း က်င္းပေလ့ရွိ၏။ က်င္းပပံုမွာလည္း ျမန္မာမ်ား က်င္းပပံုႏွင့္ ဆင္ေလသည္။ ရွင္ျပဳပြဲ၊ ပဥၨင္းတက္ပြဲမ်ားကို က်င္းပျခင္းျဖင့္ မိဘတို႕၀တၱရား ေက်ပြန္သည္။ ပဥၨင္းတက္ - ရဟန္းခံသူ ေယာက်္ားေလး မ်ားကလည္း ဘုန္းကံရွင္မ်ား ျဖစ္လာသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေလသည္။<br />
<br />
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕ က်င္းပေသာ ရာသီပြဲေတာ္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႕၏ အယူအဆအရ ကုသုိလ္ဒါန ျပဳျခင္းျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္မ်ားကို လိုက္နာၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကသည့္ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ရာသီပြဲေတာ္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုသာ ဦးမတည္ဘဲ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳေရးကိုသာ ဦးတည္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳေရးကိုသာ ဦးတည္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။ ကုသိုလ္ဒါန ျပဳရာတြင္ လူငယ္ပိုင္းက ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လုပ္ေဆာင္ၾကရာ၌၊ မၿငီးေငြေစရန္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ မ်ားကို ထည့္သြင္းတတ္ၾကေလသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-34597324138206558882011-10-16T15:36:00.001+06:302011-10-16T15:36:25.248+06:30ပြယ္ေလာပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ မိမိတို႕ရြာမွ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူပါက ျမန္မာမားနည္းတူ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို စည္စည္ ကားကား ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပၾက၏။ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလၿပီးေသာ ဆရာေတာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား မီးသၿဂႋဳဟ္ပူေဇာ္သည့္ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ပြဲေတာ္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ပြယ္ေလာ ” ဟုေခၚ၏။ “ ပြယ္ေလာ ” မွာ “ လွည့္းပြဲ ” ဟု အဓိပၸါယ္ ရေလသည္။ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူေသာ ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီးသည္ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္၊ တကားမ်ားက ႐ိုေသၾကည္ညိဳသည့္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ပါက တကာမ်ား၏ ဆႏၵအေပၚ မူတည္၍ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပၾကသည္။ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ႀကီး ဘုန္းႀကီးသာမက သက္ေတာ္၀ါေတာ္ႀကီး ဦးပဥၨင္း ပ်ံလြန္ေတာ္ မူပါကလည္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ “ ပြယ္ေလာ ” ေခၚ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲကို ေတာင္ယာလုပ္ငန္း ၿခံလုပ္ငန္း အားလပ္ခ်ိန္မ်ား ျဖစ္သည့္ ျပာသုိ၊ တပို႕တြဲ လမ်ားတြင္ က်င္းပၾကေလသည္။ အလုပ္အားခ်ိန္တြင္သာ က်င္းပၾကသျဖင့္ ပြဲေတာ္ရက္ ၾကာတတ္ေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ပြဲေတာ္ခမ္းနားေရးအတြက္ ပစၥည္းစုေဆာင္း ျပင္ဆင္ရ၍ အခ်ိန္ၾကာေလသည္။<br />
<br />
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ျပာသာဒ္ကို ေဆာက္ကာ ႐ိုးရာစပ္ပန္းခ်ီျဖင့္ လွပစြာ မြမ္းမံအလွဆင္ၾက၏။ ထိုျပာသာဒ္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ေက်ာင္နိဗၺာန္ ” ဟုေခၚ၏။ ထိုေနာက္ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို “ ကြမ္ ” ေခၚ ေလာင္တိုက္ထဲသို႕ထည့္ကာ လံုေအာင္ပိတ္ၿပီး ျပာသာဒ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေလသည္။ အခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ႀကီးတို႕သည္ “ ကြမ္ ” ေခၚ ေလာင္တိုက္ကို ဘ၀နတ္ထံ မပ်ံလြန္ေတာ္မူမီ ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ထားတတ္ ၾက၏။<br />
<br />
႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ ျပႆဒ္တြင္ စံေနေတာ္မူစဥ္ ရြာသားမ်ား အလွည့္က်ေစာင့္ၾကရ၏။ အျခားရြာမွလည္း လာ၍ အလႉေငြ ထည့္၀င္ လႉဒါန္းၾက၏။ ႐ိုးရာ စပ္ပန္းခ်ီဆရာက ကုေ၀ရ၊ ၀ိ႐ူပကၡ၊ ဓတရ႒၊ ၀ိ႐ုဠက စေသာ နတ္မင္းႀကီးေလးပါး အ႐ုပ္ပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲ၏။ နတ္မင္းႀကီးေလးပါး အ႐ုပ္ပန္းခ်ီကား ေရးဆြဲၿပီးေသာအခါ ထိုနတ္မင္း အ႐ုပ္ပန္းခ်ီကားျဖင့္ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ေစာင့္ေစ၏။ နတ္မင္းႀကီးေလးပါ အ႐ုပ္ ေစာင့္ၿပီးပါက ရြာသားမ်ား ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ေခ်။<br />
<br />
႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ေက်ာင္းေပၚမွေန၍ “ ေက်ာင္နိဗၺာန္ ” ေခၚ ျပာသာဒ္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕သည့္ေန႕တြင္ ပြဲလာဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြး၏။ “ ေမာ္ ” ေခၚ ပအို၀္း စာေဟာဆရာကလည္း တရားကို ေဟာေျပာ၏။ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ ျပာသာဒ္တြင္ စံေနေတာ္မူစဥ္ ကာလအတြင္း ရြာမွျဖစ္ေစ၊ အျခားရြာမွ ျဖစ္ေစ လကၤာကၽြမ္းက်င္သူ အမ်ိဳးသမိး ေလးငါးေယာက္တို႕သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ သံေ၀ဂတရား ရေစသည့္ အေၾကာင္းကို သံေနသံထားျဖင့္ လကၤာရြတ္ဆို၏။ ထိုသို႕ လကၤာရြတ္ဆိုျခင္းသည္ ကုသိုလ္ရသည္၊ ကုသိုလ္ႀကီးသည္ဟု ယံုၾကည့္ယူဆ ၾကေလသည္။<br />
<br />
႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ေတာ့မည္ ဆိုပါက ႏွစ္ရက္ၾကာပြဲက်င္းပ၏။ ပြဲပထမေန႕ကို “ ခမ္ထင္ ” (ဧည့္ခံပြဲ)ဟု ေခၚၿပီး ထိုေန႕တြင္ ပြဲလာသူတို႕အား ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလသည္။ ထိုေန႕တြင္လည္း “ ေမာ္ ” ေခၚ ပအို၀္းစာေဟာဆရာ ပအို၀္း ဇာတ္ကို ပင့္ဖိတ္ၾက၏။ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို “ ေက်ာင္နိဗၺာန္ ” ေခၚ ျပာသာဒ္မွခ်သည္ႏွင့္ “ ေက်ာင္နိဗၺာန္ ” ကို ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ရသည္။<br />
<br />
႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးမသၿဂႋဳဟ္မီ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို တင္ေဆာင္ရန္ ရွစ္လက္မခန္႕ထူသည့္ သစ္သားႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ထြင္းထုထားေသာ သစ္သားဘီးျဖင့္ တပ္ကာ ႏွီးႀကိဳးႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆြဲၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ပြယ္ေလာ ” (လွည္းဆြဲပြဲ) ဟုေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ယခုအခါ လြယ္ကူမႈကိုလိုက္၍ လွည္းဘီးကို ျဖဳတ္၍တပ္ၾကသည္။ ပြဲၿပီးလွ်င္ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေပး၏။ အခ်ိဳ႕က ဘီးမတပ္ဘဲ ဆြဲရာ ထိုဆြဲနည္းကို “ ထို႕ကၽြတ္ ” ဟုေခၚ၏။ ဤဆြဲနည္းမွာ ေဘးကင္းၿပီး ဆြဲသည့္လူအားေပၚတြင္ မူတည္၍သြားေလသည္။ ဘီးမပါသျဖင့္ အဆြဲရပ္ေသာအခါ ေနရာလည္း မေရႊ႕ေပ။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကို တင္သည့္ လွည္းကိုဆြဲရာတြင္ အမဲသားစိမ္း ေကၽြးေပးရ၏။ သို႕မဟုတ္ပါက လွည္းဆြဲ သူတို႕အား ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေစတတ္သည္ဟု အယူရွိၾကေလသည္။<br />
<br />
႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို တည္သည့္လွည္းကို ဆြဲရန္ႏွီးႀကိဳးႀကီးကို က်စ္ရန္အတြက္ ရြာမွလူအင္အား နည္းပါက အျခားရြာကို တာ၀န္ေပး က်စ္ခိုင္းၾကသည္။ လွည္းဆြဲမည့္ ေနရာေပၚ မူတည္၍ ႀကိဳးအတိုအရွည္ကို က်စ္ၾကေလသည္။ ႏွီးႀကိဳးႀကီးမွာ လံုးပတ္ေျခာက္လက္မခန္႕ ရွိ၏။ ႏွီးႀကိဳးႀကီးမွာ လံုးပတ္ ေျခာက္လက္မခန္႕ ရွိ၏။ ႏွီးႀကိဳးႀကီးမွာ ႏွီးႀကိဳးငယ္ ကိုးပင္ကို စုေပါင္းက်စ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုႀကိဳးကို “ ေကာက္ႀကိဳ ” (ကိုးပင္ႀကိဳး)ဟု ေခၚသည္။ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကိုတင္သည့္ လွည္းဆြဲရာတြင္ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ၊ တစ္ေဒသႏွင့္တစ္ေဒသ ၿပိဳင္၍ဆြဲေလ့ရွိၾက၏။ ႏိုင္သူတို႕က ႐ွံဳးသူတို႕အား “ ယီးယီး ” ဟု လက္ညႇိဳးထိုးကာ ေလွာင္ေျပာင္က်ီစယ္ ၾကေလသည္။<br />
<br />
မီးသၿဂႋဳဟ္ရက္ နီးလာသည္ႏွင့္ မီးသၿဂႋဳဟ္ရာတြင္ လိုအပ္မည့္ ဓား၊ ရဲဒင္း၊ တူ၊ လႊ စသည္တို႕ကို ေငြေရာင္၊ ေရႊေရာင္ စကၠဴျဖင့္ ကပ္ၾကသည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္သည့္ ေန႕တြင္ ထိုပစၥည္းကို အသံုးျပဳၿပီး အသံုးျပဳသူသည္ ထိုပစၥည္းကို မိမိအိမ္သုိ႕ ယူသြားခြင့္ရွိ၏။ မီးသၿဂႋဳဟ္ရန္ ထင္းကို ရြာသားမ်ားက စုေဆာင္းၾကရသည္။ ထင္း႐ိုင္းမ်ားအေပၚတြင္ “ စိုနမ္စာ ” ေခၚ နံ႕သာထင္း ေလးေခ်ာင္း သို႕မဟုတ္ ရွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ထားရ၏။ ႐ုပ္ကလာပ္ အေပၚတြင္လည္း “ မို႕ ” ေခၚ ပိတ္ျဖဴကို ျဖန္႕မိုးထားရ၏။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီခန္႕တြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ ၾကေလသည္။<br />
<br />
ေလာင္တိုက္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ရာတြင္ “ ေမ႐ွဴး ” ေခၚ မီး႐ွဴးျဖင့္ မီး႐ွိဳ႕လႊတ္သၿဂႋဳဟ္ၾက၏။ “ ေမ႐ွဴး ” ေခၚ မီး႐ွဴးကို ေအာက္မွေန၍ သြပ္ႀကိဳးျဖင့္ တန္းကာ ႐ွိဳ႕လႊတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ “ ေမ႐ွဴး ” ေခၚ မီး႐ွဴးသည္ သြပ္ႀကိဳးတစ္ေလ်ာက္ ေျပးၿပီး ေလာင္တိုက္ကို ထိမွန္ကာ မီးေလာင္ကူးစက္ေလသည္။ အခ်ိဳ႕က ပုခက္သဖယ္ျပဳလုပ္၍ သၿဂႋဳဟ္ၾကသည္။ သၿဂႋဳဟ္ပံုမွာ လူေလးေယာက္ကို တစ္ဖက္ႏွစ္ေယာက္စီ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ပုခက္လႊဲ၍ မီးေသြးျဖင့္ သၿဂႋဳဟ္ ၾကျခင္းျဖစ္၏။ မီးသၿဂႋဳဟ္ရာတြင္ မီးလံုး၀ မၾကြင္းက်န္ေစရေပ။ မီးၾကြင္းမီးက်န္ ရွိေနပါက ရြာကိုထိခိုက္တတ္သည္ဟု အယူရွိၾကသည္။ သၿဂႋဳဟ္ၿပီးေသာ အခါ အ႐ိုးကိုေကာက္ၿပီး ရြာ၏ “ သီရိ ” ေျမေနရာတြင္ “ မုတ္ ” ေခၚ ဂူကိုတည္ၾကေလသည္။ “ ပြယ္ေလာ ” ေခၚ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ပြဲေတာ္သည္လည္း “ ပြယ္လုဖိုင္ ” ေခၚ ဒံုးလႊတ္ပြဲကဲ့သို႕ ပအို၀္း႐ိုးရာ ဓေလ့ပြဲေတာ္မ်ားတြင္ အေပ်ာ္ဆံုး ပြဲတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္၏။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-83706190540523045272011-10-16T15:34:00.004+06:302011-10-16T15:34:42.549+06:30ရာသီပြဲေတာ္မ်ားပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕တြင္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီစလံုး ပြဲေတာ္မ်ား ရွိေလသည္။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ပြဲေတာ္မ်ားအနက္ သႀကၤန္ပြဲ၊ ၀ါကၽြတ္ပြဲ၊ ကထိန္ခင္းပြဲ မ်ားကိုသာ ခမ္းခမ္းနားနား၊ သိုင္းသိုင္း၀ိုင္း၀ိုင္း က်င္းပၾကသည္။ အျခားလမ်ားတြင္လည္း ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပၾက၏။<br />
<br />
ႏွစ္သစ္သို႕ ကူးေျပာင္းခ်ိန္ျဖစ္ေသာ အတာသႀကၤန္ ရက္မ်ားတြင္လည္း ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ျမန္မာမ်ားနည္းတူ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ႏႊဲေပ်ာ္ၾကသည္။ သႀကၤန္က်ရက္မွ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕အထိ တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္းကာ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားျဖင့္ ရြာတြင္းရွိ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို သြားေရာက္ကန္ေတာ့ ၾကသည္။ အသက္အရြယ္ မႀကီးေသာ္လည္း ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္သူမ်ားကို အကန္ေတာ့ခံ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ကန္ေတာ့ၾကသည္။<br />
<br />
သႀကၤန္အႀကိဳေန႕တြင္ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဇရပ္မ်ားသို႕ ရြာလံုးကၽြတ္ သြားေရာက္၍၊ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ား ေစတီေတာ္မ်ားကို ေရသပၸါယ္ၾကသည္။ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးျခင္း၊ ေရခ်ိဳးေပးျခင္း၊ ခ်ိဳးေရခပ္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးၾကသည္။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ေရသပၸါယ္ႏိုင္ရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ေနရာသီးသန္႕ ျပဳလုပ္ထားၾကသည္။<br />
<br />
ထို႕ျပင္ သႀကၤန္ကာလ သံုးရက္အတြင္း မည္သည့္ေတာင္ယာလုပ္ငန္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုမွ် မျပဳလုပ္ၾကေခ်။ အစားအေသာက္မွအစ သံုးရက္စာ ႀကိဳတင္ သိုေလွာင္ထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ေသာက္သံုးေရကိုပင္ သံုးရက္အတြက္ ႀကိဳတင္ ခပ္ထားၾကသည္။<br />
<br />
သႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း မိမိတို႕ရြာ၏ ၁၀ မိုင္ပတ္၀န္းက်င္အတြင္းရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႕ ကေလးလူႀကီးမက်န္ အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားတီးကာ၊ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဤသို႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တက္သည္ကို ပအို၀္း ဘာသာအားျဖင့္ “ ထန္ေက်ာင္ ” ဟုေခၚ၏။<br />
<br />
သႀကၤန္က်ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာမ်ားကဲ့သို႕ပင္ ေရပက္ေသာ အေလ့အထရွိ၏။ အမ်ားအားျဖင့္ သႀကၤန္အတက္ရက္တြင္ ေရပက္ေလ့ရွိၾကသည္။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ သူမ်ားကိုမူကား မပက္ႀကေပ။<br />
<br />
ကဆုန္လႏွင့္ နယုန္လတြင္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ကုသိုလ္ျပဳရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႕ စုေပါင္း၍ သြားေလ့ရွိၾကသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ စုေပါင္း၍ ဆြမ္းခ်က္ျခင္း၊ ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေစာင့္သူမ်ားကို ထမင္းေကၽြးျခင္း စသည္တို႕ကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ထို႕ျပင္ ကဆုန္လတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” ေခၚ ဒံုးလႊတ္ၿပိဳင္ပြဲကို စုေပါင္းဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသား တို႕သည္ ကဆုန္လ၊ နယုန္လကို ႏွစ္သစ္လ ဟု ယူဆၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚရွိ ေစတီမ်ားတြင္ ဆြမ္းေလာင္းပြဲ က်င္းပၾကသည္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးလွ်င္ “ လုဖိုင္ ” ေခၚ ဒံုးကို ႐ွိဳ႕လႊတ္ၾကသည္။ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” ေခၚ ဒံုးလႊတ္ပြဲသည္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ပြဲတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္၏။ ကဆုန္၊ နယုန္လမ်ားတြင္ “ ပြယ္ပန္ ” ေခၚ ရွင္ျပဳပြဲကိုလည္း က်င္းပၾကေသး၏။<br />
<br />
အမ်ားအားျဖင့္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အနီးတြင္ ဆယ္ေပပတ္လည္ရွိေသာ ေလးေထာင့္ပံုပတ္လည္ အေဆာက္အအံုကို ျပဳလုပ္ထားေလ့ရွိ၏။ တိုင္ေလးတိုင္ စိုက္ထူထားၿပီး အကာမရွိဘဲ၊ အမိုးမိုးထား၏။ အလယ္ေနရာတြင္ ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ား တင္ထားရန္စင္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ပြင့္ၿပီးေသာ ဘုရားေလးဆူကို ရည္မွန္း၍ ဘုရားေလးဆူ တင္ႏိုင္ရန္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ဆယ္ေပအကြာေနရာတြင္ ငါးေပခန္႕အျမင့္ရွိသည့္ ေရတံေလွ်ာက္မွ ေရစီးလာလွ်င္ ေရမ်ားလည္၍ စီးဆင္းႏိုင္ေစရန္ သစ္သားျပားအ၀ုိင္း ျပဳလုပ္ထား၏။ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားေပၚသို႕ နိမ့္ေလ်ာေသာ ေရတံေလွ်ာက္ ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ ေရတံေလွ်ာက္မွ ေရမ်ား ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားေပၚသို႕ စီးက်ေစၿပီး၊ ေရသပၸါယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြား၏။ အိမ္တြင္လည္း ဘုရား ေရသပၸါယ္ေလ့ရွိၾက၏။ အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားက ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ကိုင္ၿပီး သန္႕ရွင္းေစရန္ ေရသပၸါယ္ေလ့ ရွိၾက၏။ ႏွစ္ေဟာင္းမွ အညစ္အေၾကး စင္ၾကယ္၍ ႏွစ္သစ္တြင္ သန္႕ရွင္းေစလိုေသာ ေစတနာသဒၵါတရားျဖင့္ ကုသိုလ္ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္၏။<br />
<br />
ထို႕ျပင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးျခင္း၊ ေျခေဆးလက္ေဆး ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္း၊ ဘုရားသို႕သြား၍ ဘုရားပန္းအိုးမ်ား ေဆးေၾကာသန္႕စင္ျခင္း၊ ေရအသစ္လဲျခင္း၊ ပန္းမ်ားအသစ္လဲျခင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳၾက၏။ ပန္းကေတာ့မ်ား ျပဳလုပ္၍လည္း ဘုရားကို ကပ္လႉပူေဇာ္ေလ့ရွိ၏။<br />
<br />
သက္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးၾက၏။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရာတြင္ ပထမဆံုး မိမိတို႕ေက်ာင္းတက္စဥ္က ဘုရားတြင္ လႉထားေသာ ေရကို အိမ္သို႕ ယူေဆာင္၍ ေခါင္းေဆးမဂၤလာျပဳေလ့ ရွိၾကသည္။ ေန႕သားအလိုက္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ စု႐ံုး၍ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳေလ့ရွိၾက၏။ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳၾကမည့္သူမ်ားအား ေရကို ခြဲေ၀ေပးေလသည္။<br />
<br />
ေရကစားသည့္ အေလ့ရွိေသာ္လည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ ကစားၾကေလသည္။ ေရပက္ကစားျခင္းနည္း၏။ ေရွးအခါက၊ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးအား ေရေလာင္းကစားၾက၏။ ေရေလာင္းပံုမွာ ေရကို ဘူးတြင္ထည့္၍ အမ်ိဳးသမီး၏ ေက်ာျပင္ လက္ေမာင္း စသည္တို႕ကို ေလာင္းေလ့ရွိ၏။ ရာသီဥတုေအးသျဖင့္ ေရမ်ားစြာ ေလာင္းျခင္း၊ ပက္ျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရေပသည္။<br />
<br />
တန္ခူးလတြင္ “ မုန္ဆီေက်ာ္ႏွင့္ မုန္႕ဖက္ထုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္၍ ေ၀ငွေပးလႉၾက၏။ မုန္႕ဆီေၾကာ္မွာ ေကာက္ညႇင္းမႈန္႕ကို ႀကံသကာရည္ျဖင့္ ေဖ်ာ္၍ ဆီျဖင့္ ေက်ာ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ မုန္႕ဖက္ထုပ္မွာ ႀကံ့သကာရည္ျဖင့္ ေဖ်ာ္ထားေသာ ေကာက္ညႇင္းမႈန္႕ကို ငွက္ေပ်ာဖက္ျဖင့္ ထုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ မုန္႕ဆီေၾကာ္ ” ကို “ တခိုးစြမ္ ” ဟု လည္းေကာင္း၊ မုန္႕ဖက္ထုပ္ကို “ တခိုးလြမ္ ” ဟုလည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ မုန္႕ဆီေၾကာ္၊ မုန္႕ဖက္ထုပ္ တို႕ကို ဘုရားတင္ျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႕ သြားေရာက္လႉဒါန္းျခင္း ျပဳၾကသည္။ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ားမွ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ မ်ားကိုလည္း သြားေရာက္ေ၀ငွ ေပးလႉၾက၏။<br />
<br />
သႀကႍန္ရက္မ်ားအတြင္း မိမိတို႕ရြာ၏ ၁၀ မိုင္ပတ္၀န္းက်င္ အတြင္းရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႕ ကေလးလူႀကီးပါမက်န္ အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားတီးကာ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းတက္သည္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ထန္ေက်ာင္ ” (ေက်ာင္းတက္သည္) ဟုေခၚ၏။ သႀကႍန္ရက္ မ်ားတြင္ ရြာလံုးကၽြတ္ ၃ ရက္မွ ၁၀ ရက္ခရီးအထိ လႉဖြယ္ပစၥည္း စံုလင္စြာျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ကန္ေတာ့ၾကေလသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကန္ေတာ့ သြားရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဆြမ္းဟင္းခဲဖြယ္မ်ားကို ခ်ိဳင့္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ဖက္ႏွင့္ထုပ္၍ ျဖစ္ေစ ယူေဆာင္သြားေလ့ ရွိၾကၿပီး။ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ဆြမ္းကပ္ျခင္း ျပဳေလ့ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ကန္ေတာ့ၿပီး ေနာက္သီလယူ၍ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့ ရွိၾကသည္။ “ ေမာ္ေအး ” (ကြက္စိပ္ေဟာ) သည္ကို နားေထာင္ၾကသည္။<br />
<br />
တန္ခူးလတြင္ လက္ထပ္ျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾက၏။<br />
<br />
၀ါတြင္းခ်ိန္ခါ ျဖစ္သည့္၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္၊ ေတာ္သလင္း၊ သီတင္းကၽြတ္လမ်ားတြင္ က်င္းပၾကသည့္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕၏ ထူးျခားသည့္ပြဲမွာ “ သြံဥပုသ္ ” ေခၚ ဥပုသ္ဆြမ္းပြဲပင္ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ေဒသတြင္မူ “ စာဂ ” (ေကၽြးေမြးသည္) ဟုေခၚ၏။ ဥပုသ္ဆြမ္း ေကၽြးေမြးလႉဒါန္းသည့္ပြဲကို ၀ါတြင္းသံုးလျဖစ္သည့္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႕မွ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕အထိ၊ လျပည့္ လကြယ္ေန႕တိုင္း မနက္ပိုင္းတြင္ က်င္းပက်၏။ ဥပုသ္ဆြမ္းပြဲမွာ ဥပုသ္ေစာင့္သူမ်ားကို ေကၽြးေမြးသည့္ ပြဲပင္ျဖစ္၏။ ဤဓေလ့ကို ရွမ္းျပည္နယ္မွ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း က်င္းပၾကသည္။ ၀ါတြင္းကာလတြင္ “ ေမာ္ ” ေခၚ စာေဟာဆရာကို ပင့္ဖိတ္ကာ စာေဟာေစျခင္း စာဂ ေကၽြးေမြးျခင္း ျပဳၾကသည္။<br />
<br />
ဥပုသ္ဆြမ္းကို ရပ္ကြက္အလိုက္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ရြာလံုးအေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ က်င္းပၾကသည္။ ရြာႀကီးပါက ရပ္ကြက္အလုိက္ တာ၀န္ယူက်င္းပ ၾကသည္။ တာ၀န္က်သည့္ ရပ္ကြက္သည္ အလႉေငြ၊ ဆန္ စသည္တို႕ကို ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုးတြင္ ေကာက္ခံ၍ က်င္းပ၏။ ေငြအင္အားအလိုက္ သင့္ေတာ္သလို ေကၽြးေမြးလႉဒါန္း၏။ အလႉေငြေကာက္ခံျခင္း၊ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း စသည္တို႕ကို လူႀကီး လူငယ္၊ အပ်ိဳ အအိုမေရြး စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။<br />
<br />
ဥပုသ္ေန႕ညေန ၃ နာရီမွ ၅ နာရီးအေၾကားတြင္ ကာလသား ႏွစ္ေယာက္ခန္႕သည္ ေပါက္ေပါက္၊ အိုး၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးျခင္း၊ ေဆး စသည္တို႕ကို ယူေဆာင္၍ ဥပုသ္ဇရပ္သို႕ သြားရ၏။ ထိုေနာက္ ဥပုသ္ေစာင့္သူ လူႀကီးသူမမ်ားကို ၄င္းတို႕အဆင္သင့္ ထားရွိေသာ ကြမ္းအစ္ဖံုး ခြက္စသည္တို႕တြင္ ေပါက္ေပါက္ နည္းနည္းစီ ထည့္ေပးၾက၏။ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး၍ ႐ိုး႐ိုးစကားမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာ လကၤာျဖင့္ လည္းေကာင္း ပင့္ဖိတ္ရသည္။<br />
<br />
ဥပုသ္သည္ မ်ားကလည္း မိမိတို႕ လက္ခံပါေၾကာင္းကို ႐ိုး႐ိုးစကားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာလကၤာျဖင့္ လည္းေကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ဖိတ္ရာတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အလ်င္အေၾကာင္းၾကား ဖိတ္မႏၲက ျပဳၿပီးမွ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ဖိတ္ရ၏။ ထိုညတြင္ ဥပုသ္ေစာင့္ သူမ်ားသည္ ဇရပ္တြင္ပင္ အိပ္ၾကရ၏။ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ဆြမ္းေကၽြးေမြးလႉဒါန္းရျခင္းမွာ ဥပုသ္သည္မ်ားသည္ ေက်ာင္းသို႕သြား၍ မိမိတို႕ သားသမီးမ်ားကို ခြဲခြာကာ သံေယာဇဥ္ျဖတ္သူ၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ အက်ိဳးရွိသည္ဟု ယူဆၾက၏<br />
<br />
ဥပုသ္သည္မ်ားသည္ ကာလသားတို႕ ပင့္ဖိတ္သည္ကို လက္ခံေၾကာင္း ေျပာၾကရ၏။ ထိုသို႕ေျပာရာတြင္ “ သားတို႕သမီးတို႕ ပင့္ဖိတ္သည္ကို လက္ခံပါသည္ ” ဟု မေျပာရေပ။ သားတို႕သမီးတို႕အစား “ ေမာင္တို႕မယ္တို႕ ” ဟု ေျပာရသည္။ သားတို႕ သမီးတို႕ဟု ေျပာပါက ဥပုသ္ေစာင့္ သူမ်ားသည္ သံေယာဇဥ္မကုန္ဟု ယူဆၾက၏။<br />
<br />
ေနာက္မနက္ မိုးလင္းခ်ိန္တြင္ ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးရန္ တာ၀န္က်သူ ကာလသား၊ ကာလသမီးမ်ားသည္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ေက်ာင္းသို႕ သယ္ေဆာင္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ဆြမ္းကပ္၏။ ထို႕ေနာက္ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ေကၽြးေမြးေလသည္။ ဥပုသ္ဆြမ္း ေကၽြးေမြး ၿပီးေသာအခါ ဥပုသ္သည္ တစ္ေယာက္စီ အတြက္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္စီ၊ အသင့္ရာထားေသာ ကြမ္းယာတစ္ယာစီ ေ၀ငွေလသည္။ ဤအမႈမ်ား ၿပီးေသာအခါ ဥပုသ္ေစာင့္သူမ်ားေရာ၊ ကာလသား၊ ကာလသမီးမ်ားပါ တရားေတာ္ကို အတူတကြ နာယူၾက၏။ တရားေတာ္ နယူၿပီးေသာအခါ မိမိတို႕အိမ္သုိ႕ ျပန္ၾကေလသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသား တို႕သည္ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္က် ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးပြဲကို က်င္းပၿပီး၊ ၀ါတြင္းသံုးလအခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစသည္။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ သီတင္းကၽြတ္လတြင္ ၀ါကၽြတ္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲၾကျပန္၏။ ၀ါကၽြတ္ပြဲကို ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား တာ၀ႎသာ နတ္ျပည္မွ ၾကြဆင္းသည့္ အခ်ိန္အခါအျဖစ္ ဆင္ႏႊဲၾက၏။ ၀ါကၽြတ္ပြဲကို သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ အဖိတ္ေန႕မွ လဆန္း ၁၅ ရက္ လျပည့္ေန႕အထိ ႏွစ္ရက္ၾကာ ဆင္ႏႊဲၾက၏။ ဤႏွစ္ရက္လံုးတြင္ ဘုရားကို ဆီမီးပူေဇာ္ၾကသည္။ ဤပြဲကို “ ပြယ္ပန္ေမဗို ” ဟုေခၚ၏။<br />
<br />
“ ပြယ္ပန္ေမဗို ” ေခၚ ၀ါကၽြတ္မီး ပူေဇာ္ပံုမွာ တစ္တိုင္ႏွင့္တစ္တိုင္ ဆယ္ေပခန္႕ ကြာေ၀းသည့္ ၀ါးတိုင္ကေလမ်ားေပၚတြင္ ၀ါးျခမ္းရွည္ ခပ္ပါးပါးကို ဆက္၍သြယ္တန္းထား၏။ ထို၀ါးျခမ္းရွည္ေပၚတြင္ မီးပံုးမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထြန္းညႇိထား၏။ မီးတိုင္မ်ားကို အမ်ိဳးသမီးမ်ား တစ္ယာက္တစ္တိုင္စီ ကိုင္ၾက၏။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းတီး၍ ထိုဆီမီးတိုင္ကို ေစတီတို႕ သယ္ေဆာင္ပူေဇာ္ၾကသည္။ ဤသို႕သယ္ေဆာင္ရာတြင္ မီးပံုးတန္းႀကီးမွာ ေစတီသို႕အေရာက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ႏွစ္ဖာလံုခန္႕ ရွည္လ်ားၿပီး၊ တေပ်ာ္တပါး သယ္ေဆာင္ၾကသည္။ ေစတီယင္ျပင္သို႕ေရာက္လွ်င္ ယင္းမီးပံုးတန္းႀကီးကို ေစတီပတ္လည္ ၀ိုင္းရံ၍ စိုက္ထူပူေဇာ္ၾကသည္။<br />
<br />
ေစတီပတ္လည္တြင္ ထိုးထားသည့္ အျမင့္လူတစ္ရပ္၊ အက်ယ္တစ္ေပခြဲခန္႕ရွိ စင္မ်ားေပၚတြင္ ဆီမီးခြက္ ၁၀၀၀ တိတိကို ညေန ၆ နာရီေလာက္မွစ၍ မီးထြန္းညႇိ ပူေဇာ္ၾက၏။ ဆီမီးခြက္စင္၏ ေအာက္တြင္လည္း ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္၊ ပန္းပြင့္မ်ားႏွင့္ ယာခင္းတြက္ သစ္သီး၀လံမ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲ ကပ္လႉၾကေလသည္။<br />
<br />
အခ်ိဳ႕မွာ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကို ႏွီးတို႕ျဖင့္ ယက္လုပ္၍ ေဆးေရာင္ျခယ္ျခင္း၊ ေရာင္စံုစကၠဴကပ္ျခင္းျဖင့္ လွပေအာင္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ ငွက္ေပ်ာပင္၊ ႀကံပင္မ်ားကို စိုက္ထူခ်ည္ေႏွာင္ထား၏။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေအာက္တြင္လည္း ၿခံထြက္သစ္သီး၀လံမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲလႉဒါန္းၾက၏။ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ အဖိတ္ေန႕ညဘက္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း တို႕ျဖင့္ လႉဒါန္းပူေဇာ္ၾက၏။ ဘုရားေက်ာင္းေအာက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္သီး၀လံကို သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ သံုးရက္လြန္မွသာ မိမိတို႕ ပူေဇာ္ထားေသာ သစ္သီး၀လံမ်ားကို စြန္႕ပစ္ၾကသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကိုလည္း လူႏွင့္ေ၀းရာတြင္ စြန္႕ပစ္ၾကသည္။ သစ္သားျဖင့္ အခိုင္အခန္႕ ျပဳလုပ္ထားသူမ်ားအဖို႕မူ ေနာင္ႏွစ္တြင္ ဆက္လက္ ပူေဇာ္လႉဒါန္းႏိုင္ရန္ သိမ္းဆည္းထားၾကသည္။<br />
<br />
သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ညဘက္တြင္ ပအို၀္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ထင္း႐ွဴးသားမ်ားကို စုစည္း၍ လည္းေကာင္း၊ ဖေယာင္းတိုင္ ဆီမီးခြက္ တို႕ျဖင့္ လည္းေကာင္း ဘုရားသို႕သြား၍ ပူေဇာ္ေလ့ရွိ၏။ တံခါးေပါက္၊ အိမ္ေလွကားဦး၊ အိမ္၀င္ေပါက္၊ မီးဖို၊ ဆန္အိုး၊ အ၀တ္ေသတၲာ၊ ရြာထိပ္ရွိ နတ္စင္ပါမက်န္ မီးထြန္းညႇိ ပူေဇာ္ေလ့ ရွိၾက၏။ သီတင္းကၽြတ္လတြင္ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ စုေပါင္း၍ ေက်ာင္းသြားလမ္း၊ ဘုရားလမ္းတို႕ကို လုပ္အားေပး ကုသိုလ္ျပဳေလ့ ရွိၾကသည္။<br />
<br />
၀ါတြင္းခ်ိန္ကာလတြင္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံမ်ား သာမက ဗုဒၶဘာသာကို မည္မွ်သက္၀င္ ယံုၾကည္ေၾကာင္းကိုပါ ေလ့လာသိရွိ ႏုိင္ေပသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-60048954230046685932011-10-16T15:34:00.002+06:302011-10-16T15:34:10.300+06:30ဒံုးလြတ္ပြဲ အႏိုင္အရႈံးေရွးက ဘုရားကို ႐ွိဳ႕လႊတ္ပူေဇာ္သည့္ ပြဲအျဖစ္ အျမင့္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ ႐ွိဳ႕လႊတ္ၾက၏။ ထိုသို႕ ႐ွိဳ႕လႊတ္ရာတြင္ အသံစံု “ ၀ီ - ၀ီ ” ထြက္ေစရန္အတြက္ ၀ါးေျပာင္းငယ္ တိုရွည္မ်ားကို ထိပ္ပိုင္းတြင္ တပ္ဆင္ၾက၏။ သို႕ေသာ္ ယခုအခါတြင္ အျမင့္သို႕ မ႐ွိဳ႕လႊတ္ေတာ့သျဖင့္ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ မည္သူ႕ဒံုး အေ၀းေရာက္သည္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္ၾက၏။ အေ၀းလႊတ္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ ဒံုးသည္ ဒံုးမလႊတ္ခင္ ဆုေၾကးေငြကို ထည့္ရ၏။ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ နာမည္ႀကီး ဒံုးသည္ အျခားဒံုးမ်ားထက္ ဆုေၾကးပိုထည့္ရ၏။ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ နာမည္ႀကီးဒံုးမ်ားမွာ “ ရြိဳင္၊ ဘုရားဗြာ၊ ေကာ္သာေရြး ” တို႕ျဖစ္ၾက၏။<br />
<br />
ယခင္က ဒံုး အႏိုင္အ႐ွံဳးကို ဆံုးျဖတ္ရာတြင္ ေရွ႕ပိတ္ဟူေသာ စကာလံုးကို သံုးၾကသည္။ ေရွ႕ပိတ္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္မွာ ဒံုးႏွစ္လံုးကို ေတာင္အရပ္မွေန၍ ေျမာက္အရပ္သို႕ လႊတ္လိုက္ရာ ဒံုးတစ္လံုးသည္ ေျမာက္ စူးစူးသို႕သြားၿပီး က်န္တစ္လံုးသည္ အေရွ႕ေျမာက္စူးစူးသို႕ သြားသည္ဆိုပါစို႕ ဒံုးႏွစ္လံုးသည္ တစ္တန္းတည္း က်ေနလွ်င္ အေရွ႕ေျမာက္စူးစူးသို႕ သြားေသာ ဒံုးသည္ ေျမာက္စူးစူးသို႕ သြားေသာ ဒံုးထက္ပို၍ ေ၀း၏။ သို႕ေသာ္လည္း ေရွ႕ပိတ္ဟူေသာ ဒံုးဥပေဒေၾကာင့္ အေရွ႕ေျမာက္စူးစူးသို႕ သြားေသာဒံုးသည္ ေ၀းပင္ေ၀းေသာ္လည္း ေျမာက္စူးစူးသို႕ သြားေသာဒံုးကို မႏိုင္ေခ်။<br />
<br />
အႏိုင္အ႐ွံဳးအတြက္ အုပ္စုတစ္စုႏွင့္တစ္စု ဒံုးက်သည့္ေနရာ အကြာအေ၀းကို ၿပိဳင္ၾကသည္။ ယခင္က ဒံုးအသံျမည္ ၿပိဳင္ၾကသည္ဟု မွတ္သားရသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႕ရသည္မွာ ပစ္မွတ္အတြင္း ၀င္မ၀င္ ၿပိဳင္ၾကသည္က မ်ားေလသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္တြင္ အကြာအေ၀းခ်င္း တူေနလွ်င္ ဂိုး၏ဗဟိုႏွင့္ နီးသူက ႏိုင္၏။ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ဤသို႕မဟုတ္ဘဲ အကြာအေ၀းတူေနလွ်င္ အညီအမွ် ခြဲေ၀ယူၾကသည္။ ဒံုးအႏိုင္အ႐ွံဳးကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရန္အတြက္ အေ၀းမွေန၍ ေစာင့္ၾကပ္ရသည္။ ဂိုးထား၍ အႏိုင္အ႐ွံဳး ဆံုးျဖတ္ပါက ဂိုးအျပင္ဘက္တြင္ က်ေရာက္ေသာ ဒံုးကို အ႐ွံဳးဟု သတ္မွတ္သည္။ ဒံုးလႊတ္ၿပီးပါက ဒံုးကိုတူးယူၿပီး အကြာအေ၀း တိုင္းထြာကာ အႏိုင္အ႐ွံဳး ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ယခုအခါ ဒံုးႀကီးမ်ားသည္ ဂိုးမထားေတာ့ဘဲ ဗဟိုပစ္မွတ္ကိုထားကာ အကြာအေ၀း ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဒံုးတက္ၿပီဆဳသည္ႏွင့္ ညာသံေပးကာ ေပ်ာ္ၾက၏။ မိမိတို႕ဒံုးသည္ အျခားသူမ်ား ဒံုးထက္သာေၾကာင္း လကၤာျဖင့္ ေစာင္းေျမာင္း၍ ရြတ္ဆိုၾက၏။ ေရွးက မိမိတို႕ဒံုးတက္လွ်င္ ေခါင္းေပါင္း၊ အက်ႌမ်ားကိုပင္ ခၽြတ္၍ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ရႊံ႕ေတြ႕ပါကလည္း လူးလိမ့္ကာ ေပ်ာ္ၾက၏။ တစ္ဘက္လူကိုလည္း မခံခ်င္ေအာင္ လက္ညႇိဳးထိုး၍စ၏။ ဒံုးမတက္သူမ်ား ဒံုးတက္သူ၏ က်ီစယ္သမွ်ကို ေခါင္းငံု႕၍ ခံရရွာသည္။ အခ်ိဳ႕က အိုးမဲျဖင့္ တစ္ဘက္လူ၏ မ်က္ႏွာကို သုတ္လိမ္းသည္အထိ က်ီစယ္ၾကေလသည္။ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မည္မွ်ပင္ ေလွာင္ေျပာင္ က်ီစယ္ၾကေသာ္လည္း ခိုက္ရန္ျဖစ္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း လံုး၀မရွိေပ။ ေလွာင္ေျပာင္ က်ီစယ္ခံရသူသည္ ေနာင္ႏွစ္တြင္ မိမိတို႕ဒံုး သူတို႕ထက္ သာသြားပါက သူတို႕ကို ျပန္၍ တံု႕ျပန္ေလွာင္ေျပာင္ၾကေလသည္။<br />
<br />
ဒံုးလြတ္ျခင္းမွာ အႏၲရာယ္မ်ားသျဖင့္ လူေနအိမ္ေျခ မရွိေသာ ကြင္းျပင္သို႕သာ ပစ္လႊတ္ၾကသည္။ ပအို၀္းတို႕၏ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” (ဒံုးလႊတ္ပြဲ)ကို ပအို၀္း တို႕သာမက ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားပါ စိတ္၀င္စားၾကသည္။ သူတို႕သည္ ပအို၀္းတို႕ႏွင့္ေရာ၍ ေပ်ာ္ၾက၏။ ပအို၀္းတို႕ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” သည္ ႀကီးသည္၊ ငယ္သည္၊ ခ်မ္းသာသည္၊ ဆင္းရဲသည္ မခြဲျခားဘဲ၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အသက္အရြယ္မေရြး ေပ်ာ္ႏိုင္ေသာ၊ ေပ်ာ္ၾကေသာ ပြဲပင္ျဖစ္၏။ ပအို၀္း “ ပြယ္လုဖိုင္ ” (ဒံုးလႊတ္ပြဲ) သည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အသြင္ကို ေဆာင္ထားေသာ္လည္း ေစတီကိုပူေဇာ္သည့္ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္၊ ဘာသာေရးအသြင္ သဏၭာန္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေပ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕၊ တစ္ရြာႏွင့္ တစ္ရြာ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားျခင္း မရွိေပ။ ပအို၀္းတို႕၏ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” (ဒံုးလႊတ္ပြဲ)ကို ေလ့လာလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္ျခင္း၊ စည္းလံုးေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ျခင္း၊ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္သူျဖစ္၏ စကားကိုနာခံျခင္း၊ ပြဲေတာ္ေကာ္မတီ၏ အဆံုးအျဖတ္ကို နာခံျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရေပသည္။<br />
<br />
ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕သည္ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” (ဒံုးလႊတ္ျခင္း)ကို ၀ါသနာပါ ကၽြမ္းက်င္႐ံုသာမက ဂုဏ္လည္းယူၾက၏။ ယခုေခတ္တြင္ အာကာသသို႕ ဒံုးပ်ံမ်ား ပစ္လြတ္သည္ကို သိေသာအခါ မိမိတို႕က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၆၀ ေက်ာ္ကတည္းက ဒံုးကိုလႊတ္လာတာ လုပ္လာတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူးဟု ဂုဏ္ယူေျပာဆိုၾက၏။ သို႕ေသာ္ “ ပြယ္လုဖိုင္ ” ေခၚ ဒံုးျပဳလုပ္သည့္ အတတ္မွာ ေရွ႕ကအတိုင္းပင္ ရွိ၏။ တိုးတက္မႈမရွိေပ။ အကယ္၍ ဒံုးလြတ္သည့္ အတတ္ကို တိုးတက္ၾကံဆ တီထြင္ႏိုင္လွ်င္ ---ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-52286124383504666432011-10-16T15:33:00.004+06:302011-10-16T15:33:32.789+06:30ပအို၀္းတို႔ေပ်ာ္သည့္ပြဲဒံုးကို လူေနအိမ္ေျခ မရွိသည့္ ကြင္းျပင္သို႕သာ ပစ္လႊတ္ၾက၏။ ဒံုးလႊတ္ပြဲ က်င္းပရန္ တာ၀န္ယူထားသည့္ ရြာသည္ တစ္ရြာလွ်င္ တစ္လံုးက် မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ဒံုးဆရာကို ခိုင္းႏိုင္၏။ ဒံုးႀကီးတစ္လံုးကို က်ပ္ ၆၀၀၀ မွ ၁၀၀၀၀ ထိ ေပးရ၏။ နာမည္ႀကီး လြိဳင္ေကာ္/ရြိဳင္/ဘုရားဗြာ (ဘုရားျဖဴ) ေတာင္ႀကီး၊ ေကာ္သာေရြးဒံုးမ်ားမွာ ၈၀၀၀ ေက်ာ္ေပးရ၏။ ဒံုးလႊတ္ပြဲ က်င္းပသည့္ ေန႕ ၁၂ နာရီေလာက္တြင္ မိမိတို႕ဒံုးမ်ားကို ထမ္းကာေစတီကို သံုးပတ္ ပတ္ၾက၏။ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး၍ သန္မာထြားႀကိဳင္းသူသည္ ဒံုးကိုထမ္းရ၏။ အခ်ိဳ႕ရြာမွ မထမ္းႏိုင္သူမ်ားသည္ ဗလေကာင္းသူကို ၅၀ က်ပ္ေလာက္ေပး၍ ငွားထမ္းၾက၏။ သို႕ေသာ္နည္း၏။ မိမိတို႕ဘာသာ ထမ္းၾကသည္က မ်ားေလသည္။<br />
<br />
ေန႕ဆြမ္းကပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဒံုးကို ေစတီရွိရာသို႕ ယူေဆာင္၍ အိုးစည္တီးကာ ညာသံေပး၍ ကၾက၏။ အခ်ိဳ႕က သိုင္းကြက္မ်ားျဖင့္ ကၾက၏။ ထိုးကြင္းထိုးထားသူ လူႀကီးမ်ားက မိမိတို႕ ထိုးကြင္းေပၚေအာင္ ေဘာင္းဘီကိုပင့္၍ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ကၾက၏။ အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အမ်ိဳးသားမ်ား ေပ်ာ္၍ကသည္ကို ၾကည့္႐ွဳအားေပးၾက၏။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕ က်င္းပေသာ ပြဲေတာ္မ်ားအနက္ ဒံုးလႊတ္ပြဲသည္ ပအို၀္းတို႕ အေပ်ာ္ဆံုး ပြဲေတာ္ျဖစ္၏။ ေစတီေတာ္ကို သံုးႀကိမ္လွည့္ပတ္ ပူေဇာ္ၿပီးေသာအခါ ရွိဳ႕လႊတ္ရန္အတြက္ ေျဖာင့္ေအာင္လုပ္ထားသည့္ ၀ါးျဖင့္ ဒံုးကို အၿမီးတပ္ရ၏။ အၿမီးတပ္ရာတြင္ သြပ္ႀကိဳးျဖင့္ တင္းေအာင္ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ရ၏။ တင္းေအာင္မခ်ည္ေႏွာင္ပါက ဒံုးသည္ သြားခ်င္ရာသို႕ သြားတတ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ တင္းေအာင္ ၿမဲေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ရေလသည္။<br />
<br />
ဒံုးကို အၿမီးတပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီးေသာအခါ ေစတီတစ္ပတ္ ျပန္ပတ္ရေသး၏။ ထိုေနာက္ ဒံုးပစ္လႊတ္စင္သို႕ မိမိတို႕အဖြဲ႕အလိုက္ အိုးစည္ဗံုေမာင္းတီးကာ ကခုန္၍ ဒံုးကိုထမ္းသြားၾကေလသည္။ ဒံုးပစ္လႊတ္စင္ကို ပအို၀္းတို႕က “ လုဖိုင္ကဲန္း ” (မီးစင္) ဟုေခၚ၏။ ဒံုးပစ္လႊတ္သူသည္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ အရပ္မ်က္ႏွာဘက္သို႕ စနက္တံကို တပ္ၿပီး မီး႐ွိဳ႕ရသည္။ စနက္တံကို မီး႐ွိဳ႕စဥ္ အခ်ိဳ႕ဒံုးဆရာသည္ ေလယာဥ္ပ်ံ ကိုယ္ထည္ သတၲဳစကို ေသးေသးေလး ညႇပ္၍ ထည့္ထားသျဖင့္ အေ၀းမွၾကည့္လွ်င္ ေဖြးကနဲ ျမင္ေနရသည္။ မီး႐ွိဳ႕စဥ္ ႐ွိဳ႕သူက မည္သည့္ရြာမွ ဒံုးျဖစ္ေၾကာင္း ေခါင္းေပါင္းကို ေ၀ွ႕ယမ္းကာ ေၾကညာေပးသည္။ စနက္တံမွ စေလာင္ၿပီး ယမ္းကို မီးကူးသည္ႏွင့္ ယမ္း၏ တြန္းကန္မႈေၾကာင့္ ဒံုးသည္ ႐ုန္းကန္ထြက္ေျပး ေလေတာ့၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ျပဳလုပ္စဥ္က အခ်ိဳးအစား မမွန္သျဖင့္ ေပါက္ကြဲတတ္ေလသည္။ ဒံုးတြင္းမွ ယမ္းကို မီးေလာင္ရာတြင္ ဒံုး၏ ထိပ္ပိုင္းမွ စေလာင္၏။ ဒံုးေသးကေလးမ်ားမွာ အလယ္တြင္ စေလာင္ၿပီး ေအာက္သို႕ဆက္ေလာင္၏။ ထိုေနာက္ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အထက္သို႕ေလာင္၏။ ဒံုးစလႊတ္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဒံုးတက္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေပါင္း ေ၀ွ႕ယမ္း၍ က ၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွ၏။<br />
<br />
ဒံုး၏စနက္တံကို ႐ွိဳ႕သူသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေပါက္ကြဲတတ္သျဖင့္ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ဒံုးလႊတ္စ္ေပၚမွ အခ်ိန္မီျပန္ဆင္းႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားရ၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္ႀကိမ္ ႐ွိဳ႕၍ မေလာင္ပါက သံုးႀကိမ္ထိ ႐ွိဳ႕ရသည္လည္းရွိ၏။ ေရွးကဒံုးတို႕သည္ ေန႕၀က္ခရီးမွ်အထိ သြားသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ခုေခတ္ကာလ ဒံုးမ်ားမွာ သံုးမိုင္မွ ေျခာက္မိုင္အထိ သြားေလသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-33138446282031153112011-10-16T15:33:00.001+06:302011-10-16T15:33:06.353+06:30ဒံုးလုပ္ပံုအဆင့္ဆင့္ဒံုးျပဳလုပ္မည့္ သံေျပာင္းငယ္၏ ထိပ္ကို ပိတ္ထားရ၏။ ထိုထိပ္ပိတ္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ကတူ ” ဟုေခၚ၏။ ထိပ္တြင္ ရႊံ႕ေကာင္းေကာင္းကို နယ္၍ ထည့္ေလ့ရွိ၏။ ဤသို႕ျပဳၿပီးပါက မီးေသြးမႈန္႕ ေရာစပ္ထားေသာယမ္းကို ဒံုးျပဳလုပ္မည့္ သံေျပာင္းထဲသို႕ ႐ိုက္သြင္းႏိုင္ၿပီျဖစ္၏။ ယမ္းကို ႐ိုက္သြင္းရာတြင္ ယမ္းကို ေရအနည္းနယ္ေရာ၍ ႐ိုက္သြင္းရ၏။ ေရမထည့္ပါက မီးေလာင္တတ္ေလသည္။ ယခုအခါ ေမာ္ေတာ္ကားဂ်ိတ္ျဖင့္ ညႇပ္၍ ႐ိုက္သြင္းၾက၏။ သံေျပာင္းထဲသို႕ ယမ္း႐ိုက္သြင္းရာတြင္ ဒံုးျပဳလုပ္သည့္ဆရာက ယမ္းကို အခ်ိဳးအစား အလိုက္ထည့္ေလ၏။ ယမ္းေထာင္းရာ ႐ိုက္သြင္းရာတြင္ အခ်ိဳ႕က လက္တြင္ ပုတီးကို ကိုင္၍ ယမ္းတစ္ဇြန္းလွ်င္ ပုတီးေစ့ မည္မွ်က်လွ်င္ ရၿပီဟု သတ္မွတ္ထားတတ္ၾက၏ အခ်ိဳ႕က ယမ္းေစးေစရန္ ယမ္းကို ငွက္ေပ်ာရည္၊ ထမင္းရည္ တို႕ျဖင့္ ထည့္ေလ့ရွိ၏။ ယမ္း႐ိုက္သြင္းသည့္ အလုပ္ၿပီးပါက ေနာက္ပိတ္ကို “ ဟမ္းေဗာ့ ” ေခၚ ေျမေစးျဖင့္ ပိတ္ရ၏။ ထိုေျမေစးေပၚတြင္ သံျပားပါးပါးကို ကပ္၍ ပိတ္ရ၏။ ဒံုးအငယ္မ်ားမွာ သံျပားပိတ္ရန္ မလိုေခ်။ ဒံုး႐ိုက္သြင္းသည့္ သံေျပာင္းသည္ (၃) ေပမွ (၇) ေပ၊ (၈) ေပအထိ အရြယ္အစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ိုက္သြင္းျပဳလုပ္ၾကသည္။<br />
<br />
ယမ္းမ်ားကို ႐ိုက္သြင္းၿပီးေသာအခါ ေျမေစးျဖင့္ ပိတ္ထားသည့္ ေနာက္ပိတ္မွေန၍ “ အူေၾကာင္း ” ဟုေခၚသည့္ လမ္းေၾကာင္းကို သံေခ်ာင္းျဖင့္ လိုအပ္သလို ထိပ္အထိ ျခစ္ေဖာက္ေပးရသည္။ ၄င္းကို ပအို၀္း တို႕က “ ခရဲေမ ” (မီးခ်ဲ႕သည္) ဟုေခၚ၏။ အူေၾကာင္းကို ေဖာက္ရာတြင္ အ၀တြင္ က်ယ္ၿပီး ထိပ္သို႕ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ဥ္းသြား၏။ ဤသို႕ အူေၾကာင္းကို ေဖာက္ေပးရျခင္းမွာ မီးအလြယ္တကူ ေလာင္ကၽြမ္းႏိုင္ေရးအတြက္ “ ေမဆာ ” (မီးစာ) ေခၚ “ စနက္တံ ” ကိုထည့္ရန္ျဖစ္သည္။ အူေၾကာင္းကို ျခစ္ရာတြင္ ထိပ္က်ဥ္းေလ ဒံုးပိုေျပးေလ ျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္လည္း အူေၾကာင္းထိပ္ က်ဥ္းလြန္းပါက မီးထြက္လမ္းေၾကာင္းက်ဥ္း၍ ဒံုးကြဲတတ္ေလသည္။ “ စနက္တံ ” ကို ရွမ္းစကၠဴတြင္ ယမ္းမႈံထည့္၍ လိပ္ၿပီး အဆစ္ေဖာက္ထားေသာ က်ဴ႐ိုး သို႕မဟုတ္ အဆစ္ေဖာက္ထားေသာ ၀ါးအတြင္းသို႕ ထိုးထည့္ရသည္။ “ ေမဆာ ” (မီးစာ) စနက္တံကို ဒံုးလႊတ္သည့္အခါမွ တပ္ဆင္ၾက၏။<br />
<br />
ဒံုးကိစၥၿပီးလွ်င္ ဒံုးတက္သည့္အခါ ပဲ့သေဘာအျဖစ္ ဒံုးကိုထိန္းရန္ အၿမီးလို၏။ အၿမီးကို ၀ါးျဖင့္ျပဳလုပ္ရသည္။ ထိုအၿမီးကို ပအို၀္းတို႕က “ အတာ ” ဟုေခၚ၏။ ဒံုးအၿမီးကို ဒံုးအေလးခ်ိန္ႏွင့္ ခ်ိန္ဆရသည္။ ေရွးက ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၃၀၊ ၆၀ ခန္႕ေလးေသာ ဒံုးႀကီးမ်ားကို ျပဳလုပ္ရာတြင္ ဒံုး၏အေလးခ်ိန္ ညီမွ်ေစရန္အတြက္ ဒံုး၏အၿမီး ျပဳလုပ္မည့္၀ါးကို အဆစ္မ်ားေဖာက္၍ သဲမ်ားေလာင္းထည့္ရသည္ဟု မွတ္သားရသည္။<br />
<br />
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ခန္႕က ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၂၀ မွ ၃၀ ခန္႕ရွိသည့္ ဒံုးမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဒံုးႀကီးမ်ားသည္ အရွည္သံုးလံခန္႕ရွိ၏။ ယခုအခါ ပင္ေလာင္းေဒသတြင္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၁၅ မွ ၃၀ ပိႆာအထိသာ ျပဳလုပ္ၾကေတာ့၏။ ထိုဒံုးတို႕မွာ ခုႏွစ္ေပ၊ ရွစ္ေပ အထိ ရွည္ေလသည္။ ဒံုးတြင္းသို႕ ယမ္း႐ိုက္သြင္းျခင္း စနက္တံေခၚ မီးစာျပဳလုပ္ျခင္း ၿပီးေသာအခါ ဒံုးကို ႏွီးျဖင့္ရစ္ပတ္ၿပီး ေဆးသုတ္လိမ္း အလွျခယ္ ၾကသည္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဒံုး ျပဳလုပ္ရာတြင္ အခ်ိဳ႕က ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ကန္႕သတ္ထားၿပီး၊ အခ်ိဳ႕က ကန္႕သတ္မႈ မထားေပ။<br />
<br />
ယမ္းတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေလာင္သည့္ “ ပစ္ဖေရာင္ ” ေခၚ ဒံုးတစ္မ်ိဳး ရွိေသး၏။ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေလာင္သျဖင့္ “ ပစ္ဖေရာင္ ” ဟုေခၚသည္။ ျမန္မာလို တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ေလာင္ေသာ ဒံုးဟု ေခၚရမည္ျဖစ္၏။ ဤဒံုးမ်ိဳးမွာ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေလာင္ၿပီး ပိုသြားသျဖင့္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္မ်ားသည့္ ဒံုးႀကီးမ်ားထက္ပင္ ပို၍ ေ၀းေ၀းသြားေလသည္။<br />
<br />
“ ေမဆဲ ” (မီးငယ္) ေခၚ ဒံုးအငယ္စားမ်ားလည္း ရွိေသး၏။ ထိုဒံုးကေလးမ်ားမွာ ေလးလက္မ ငါးလက္မ အရြယ္ေလာက္ရွိ၏။ ထိုဒံုးေသးေလးမ်ားကို ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္ “ လံုးရဲဥ္ ” (ေက်ာက္တန္း) ေဒသတြင္ ျပဳလုပ္ၾက၏။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ဒံုးကေလး ေထာင္ခ်ီ၍ ကုန္ေလသည္။ ဒံုးကေလးမ်ားကို ဒံုးႀကီးမ်ား လႊတ္သည့္အခါတြင္ ေရာင္းေလ့ရွိၾက၏။ တစ္လံုးလွ်င္ တစ္က်ပ္မွ သံုးက်ပ္အထိ အရြယ္အစားကို လိုက္၍ ေပးရသည္။ ဒံုး အေသးကေလးမ်ားကို ဒံုးလႊတ္ ၀ါသနာပါသူ ကေလးေရာ လူႀကီးပါ ၀ယ္ယူ၍ ႐ွိဳ႕လႊတ္ၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-51207647448325165952011-10-16T15:32:00.004+06:302011-10-16T15:32:36.763+06:30ယမ္းေရာစပ္ပံုဒံုးကို မည္သည့္ယမ္းမ်ိဳးျဖင့္မဆို ျပဳလုပ္ႏိုင္၏။ ဒံုးျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ယမ္းကိုဖာေစာင္း (လြိဳင္ေကာ္)၊ ရြာငံမွ အမ်ားဆံုး ၀ယ္ယူရရွိေလသည္။ ဒံုးျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ယမ္းစိမ္းကို မီးေသြးျဖင့္ေရာ၍ ေထာင္းရသည္။ မီးေသြးမွာ သရက္ပင္၊ ေရမဲပင္ ဇီးပင္၊ သစ္နီတို႕ကို မီး႐ွိဳ႕၍ရေသာ မီးေသြးတို႕ျဖင့္သာ ေရာ၍ရ၏။ သရက္သားမီးေသြးျဖင့္ ယမ္းကို ေထာင္းၿပီး မီး႐ွိဳ႕ပါက အခိုးမဲ၏။ ယမ္းစိမ္းႏွစ္ဆ၊ မီးေသြးမႈန္႕ တစ္ဆေရာပါက ယမ္းႏွစ္ေလးဟု လည္းေကာင္း၊ ယမ္းစိမ္းေလးဆကို မီးေသြးမႈန္႕ တစ္ဆေရာပါက၊ ယမ္းေလးေလးဟု လည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ ယမ္းစိမ္းကိုးဆကို မီးေသြးမႈန္႕တစ္ဆအထိ ေရာစပ္ၾကသည္။ ယမ္းစပ္သည္ကို ယမ္းျဖတ္သည္ဟု ေခၚ၏။ ယမ္းျဖတ္ (ယမ္းစပ္) မတတ္ပါက ဒံုးအႀကီးသည္ ဒံုးအေသးေလာက္ပင္ မသြားေခ်။ ယမ္းစပ္ပံုတူေသာ္လည္း လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ကြာပါက ဒံုးအႀကီးသည္ ဒံုးအေသးေလာက္ မသြားေခ်။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-81338562978631605502011-10-16T15:32:00.002+06:302011-10-16T15:32:13.375+06:30ဒံုးလြတ္ပြဲေရွးက ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ရွင္ျပဳပြဲမ်ား ၿပီးဆံုးေသာအခါ ရွင္ျပဳပြဲ ၿပီးဆံုးျခင္း၏ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္သာယာေရး၊ ေတာင္ယာထြက္ သီးႏွံမ်ား ေအာင္ျမင္ေရး၊ ပိုးမႊားဖ်က္ဆီးမႈ ကင္းေ၀းေစေရး၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲတြင္ မိမိတို႕ ဒါန ေအာင္ျမင္မႈ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ဆုေတာင္းသည့္ ပြဲအျဖစ္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ယေန႕တိုင္ပင္ က်င္းပဆဲ ျဖစ္၏။ ဒံုးလႊတ္ပြဲသည္ စည္ကားၿပီး အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္ၾကသျဖင့္ ဤပြဲတြင္ တစ္နယ္တစ္ရြာစီ ကြာေ၀းေသာ ေဆြမ်ိဳးမိသဂၤဟမ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ ၾကရေလသည္။<br />
<br />
ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ရွမ္းျပည္နယ္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ေနရာအႏွံ႕အျပားတြင္ က်င္းပၾက၏။ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ ကဆုန္၊ နယုန္လမ်ားတြင္ က်င္းပၾကသည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္လွ်င္ ဒံုးလႊတ္ပြဲမ်ား ကုန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုအခါတြင္ ေတာ္သလင္းလ အထိ က်င္းပေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ဇရပ္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ သႀကႍန္ အခါတြင္ က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ေစတီပုထိုးအနီးတြင္ က်င္းပၾကၿပီး၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းကပ္ၾကသည္။ လႉဖြယ္ ၀တၳဳမ်ား လႉဒါန္းၿပီး တရားေတာ္ကို နာယူၾကသည္။ လူထုပရိသတ္ကိုမူ ထမင္းေကၽြးျခင္း၊ ထမင္းထုပ္ကမ္းျခင္း၊ ယာဂုထုပ္ ကမ္းျခင္းျဖင့္ ဧည့္ခံၾကေလသည္။<br />
<br />
ေရွးက ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဒံုးကို ၀ါးက်ည္ေထာက္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ေနာင္တြင္ သြပ္ျပားျဖင့္ ျပဳလုပ္လာၾက၏။ ယခုအခါ ေမာ္ေတာကား “ ဂြိဳင္း ” သံပိုက္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဒံုးလႊတ္ၿပီးပါက၊ သံပိုက္ကို ျပန္သိမ္းထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဒံုးျပဳလုပ္သည့္ ဒံုးဆရာ၏ အိမ္တြင္ထားၾက၏ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-71617709207118828712011-10-16T15:31:00.003+06:302011-10-16T15:31:34.836+06:30ဒံုးအစေတာင္ဘက္ တ႐ုတ္နယ္ျခားအလြန္ လင္းဇင္းျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဒသသည္ လူး လူမ်ိဳးတို႕အရပ္ တစ္ဆယ့္ပနား ပင္ျဖစ္၏။ လူးတစ္ဆယ့္ပနား ဆိုသည္မွာ လူးတို႕ေဒသခ႐ုိင္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ႐ိုင္ကို ဆိုလိုပါသည္။ လူးတစ္ဆယ့္ပနားသည္ စတုရန္းကီလိုမီတာ ၂၅၀၀၀ က်ယ္ၿပီး လူဦးေရ ၆၂၀၀၀၀ ရွိသည့္အနက္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ “ တိုင္ ” လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုေဒသတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္လူမ်ိဳးတို႕သည္ မိစၧာေကာင္ကို ေအာင္ပြဲခံသည့္ အေနျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ေရပက္ ကစားၾကသည္။ ပထမေန႕တြင္ ေလွၿပိဳင္ပြဲ၊ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို က်င္းပၾက၏။ တိုင္တို႕ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို နံနက္အခ်ိန္တြင္ က်င္းပၾက၏။ တိုင္တို႕ ဒံုးလႊတ္ပြဲ က်င္းပရာတြင္ အျမင့္ဆံုးႏွင့္ အေ၀းဆံုး ပစ္လႊတ္သည့္ဒံုးကို အဓိကထားေလသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ဒံုးကို အျမင့္ဆံုးပစ္လႊတ္ႏိုင္သူ အနည္းငယ္သာ ရွိေသးသည္ဟု မွတ္သားရေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တ႐ုတ္နယ္ျခားအလြန္ လင္းဇင္းျမစ္၀ွမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ တိုင္လူမ်ိဳးတို႕သည္ ဒံုးလႊတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပၾကေၾကာင္း သိရေလသည္။<br />
<br />
ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ဒံုးလႊတ္သည့္ဓေလ့ကို မည္သည့္ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္က စတင္ခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ား မေတြ႕ရွိရေပ။ ယမ္းစိမ္းကို အသံုးျပဳတတ္လာသည့္ အခ်ိန္ေလာက္က စတင္ခဲ့သည္ဟု ခန္႕မွန္းရေပသည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားမွ တစ္ဆင့္ မွတ္သားရသည္မွာ ဒံုးလႊတ္သည့္ ဓေလ့ စတင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ခန္႕ ၾကာခဲ့ၿပီဟုဆို၏။ ဒံုးလႊတ္သည့္ဓေလ့ စတင္ခဲ့စဥ္က အေ၀းသြားေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေခ်။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က အေ၀းသြားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ယေန႕တိုင္ပင္ ျဖစ္၏။<br />
<br />
ပေဒသရာဇ္ အုပ္စိုးစဥ္က မိုင္းကိုင္ေစာ္ဘြားသည္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၆၀ ရွိသည့္ ဒံုးကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ လာလႊတ္ရန္ ျပင္ဆင္သည္ဟု ဆို၏။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အဂၤလိပ္မင္းႀကီးက “ လႊတ္တာေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ ဘယ္မွာ လႊတ္မွာလဲ၊ လႊတ္ဖို႕ ေနရာရွိသလား ” ဟု ေမးရာ မိုင္းကိုင္ေစာ္ဘြားက မည္သည့္ဘက္ကို ဦးတည္လႊတ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ အရမ္းလႊတ္လွ်င္ ရြာရွိသည့္ေနရာကို က်ပါက မီးေဘးကို စိုးရိမ္ရ၍ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ (၆၀)ရွိသည့္ ဒံုးကို မိုင္းကိုင္သို႕ ျပန္ယူကာ ျပန္လႊတ္ရသည္ ဟူ၏။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-70129408113389446122011-10-16T15:31:00.001+06:302011-10-16T15:31:11.929+06:30ဒံုးလြတ္ဓေလ့ေရွးကျမန္မာတို႕တြင္ ဒံုးလႊတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိသကဲ့သို႕ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသား တို႕တြင္လည္း ဒံုးလႊတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိ၏ ေအာက္ျမန္မာ ျပည္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားေရာ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားပါ ဒံုးလႊတ္ျခင္းကို ခံုမင္ၾကသည္။ ၀ါသနာပါၾကသည္။ ကၽြမ္းက်င္ၾကသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-68672993543570250552011-10-16T15:30:00.004+06:302011-10-16T15:30:42.668+06:30မီးဆုခံျခင္းရွင္ျပဳပြဲ ၿပီးေသာအခါ ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ား ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရာတြင္ တာ၀န္က်သည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ “ မီးဆုခံ ” ၾက၏။ မီးဆုခံျခင္းကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ေတာင္ ” ဟုေခၚ၏။ ရွင္ေလာင္း သာမေဏဘ၀သို႕ေရာက္၍ တရားနာပြဲ ၿပီးဆံုးသည့္ညတြင္ မီးဆုခံေလ့ ရွိၾကသည္။<br />
<br />
မီးဆုခံျခင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ ရွင္ျပဳပြဲေအာင္ျမင္ေသာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လူငယ္တို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေသာ ေနာက္ဆံုးေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေရွးအခါက ရွင္ျပဳပြဲ ေအာင္ျမင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “ လုဖိုင္ ” ေခၚ မီးရွဴး (မီးက်ည္) လႊတ္သည့္အေလ့ရွိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုသို႕ မက်င့္သံုးေတာ့ဘဲ မီးဆုခံရာတြင္ ရွင္မိရွင္ဘက ေပးေသာဆုေငြကို မိမိတို႕ရန္ပံုေငြအျဖစ္ ထားရွိၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕က မီးဆုခံျခင္းဆိုသည္မွာ ရွင္ျပဳပြဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးသည့္တာ၀န္ကို ယူရသည့္သူမ်ားက အလႉေငြေကာက္ခံျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-61788996411567802092011-10-16T15:30:00.002+06:302011-10-16T15:30:20.147+06:30သိဒၶတၲမင္းသား ေတာထြက္ခန္းအခ်ိဳ႕ရွင္ျပဳပြဲမ်ားတြင္ ရွင္ေလာင္းကို လွပေသာ ၀တ္စားတန္ဆာမ်ားျဖင့္ ဆင္ၿပီး ျမင္းျဖင့္စီးေစကာ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ ရွင္ေလာင္းခိုးယူသည့္ ဓေလ့ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ရဟန္းေဘာင္သို႕ ၀င္မည့္သူအတြက္ ပဥၨင္းခံပြဲ ပါလွ်င္လည္း ရွင္ေလာင္းကို ခိုးယူသည့္အတိုင္း ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဤသို႕ ျပဳလုပ္ျခင္းကို ပအို၀္းတို႕က “ သီထတ္ေတာ္ထြက္ခန္ ” ဟု ေခၚပါသည္။ ျမန္မာလိုမွာ သိဒၶတၲမင္းသား ေတာထြက္ခန္း ပင္ ျဖစ္၏။ ဤဓေလ့မွာ လြမ္းခန္းတစ္မ်ိဳးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ရွင္ျပဳပြဲတိုင္း၊ ရဟန္းခံပြဲတိုင္း ျပဳလုပ္ေလ့မရွိဘဲ အမ်ားအားျဖင့္ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ရွင္ျပဳပြဲမ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ပဥၨင္းခံပြဲကို ရွင္ျပဳပြဲႏွင့္ တြဲလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။<br />
<br />
ဤဓေလ့မွာ ရွင္ေလာင္းထိန္းကို ပို၍အလုပ္မ်ားေစသျဖင့္ ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ားက တာ၀န္ယူျပဳလုပ္ေပးမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ျပဳလုပ္လွ်င္လည္း ရွင္ေလာင္းထိန္း မ်ားကပင္ အစအဆံုး တာ၀န္ယူရ၏။ ဤသိဒၶတၲမင္းသား ေတာထြက္ခန္းကို ရွင္ျပဳပြဲလာ ပရိသတ္မ်ားကလည္း စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ွဳၾကသည္။<br />
<br />
သိဒၶတၲမင္းသား ေတာထြက္ခန္းျပဳလုပ္ပံုမွာ ရွင္ေလာင္းကို ခိုးယူမည္ဆိုပါက ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖြဲ႕သည္ ရွင္ဒကာ ဒကာမမ်ား မ႑ပ္သို႕ လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္းစာေဟာဆရာ၏ တရားေရေအးတိုက္ေၾကြးရာ မ႑ပ္သို႕လည္းေကာင္း သြားေရာက္ေနစဥ္အတြင္း၌ ရွင္ေလာင္းကို ခိုးယူသြားရသည္။ ခိုးယူသြားရသည္ ဆိုေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ေလး ခိုးသြားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ပအို၀္းလကၤာ သီခ်င္းမ်ား၊ ႐ိုးရာတူရိယာမ်ား သီဆိုတီးမႈတ္ကာ ခိုးယူသြားရပါသည္။ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ သီခ်င္းသံမ်ား အိုးစည္ဗံုေမာင္း တူရိယာသံမ်ားကို ၾကားရသည္မွာ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ၾကားရသူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း လြမ္းဆြတ္ပူေဆြး ေၾကကြဲေစပါသည္။<br />
<br />
ရွင္ေလာင္း၏ မိဘမ်ားျဖစ္သူ ရွင္ဒကာ ဒကာမတို႕သည္ မိမိတို႕သားရတနာကို ရွင္သာမေဏ အျဖစ္သို႕ မသြတ္သြင္းရမီ အခိုးခံရေၾကာင္း ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစြာ သိလွ်င္သိခ်င္း ေငြျဖင့္သြားေရာက္ ေရြးယူရ၏။ ရွင္ေလာင္းတို႕ မိမိတို႕ သားသမီးအား ေရြးယူထားေသာေငြကို ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖြဲ႕က ထိန္းသိမ္းထားၿပီး ပြဲၿပီးေသာအခါ ရွင္ေလာင္းမိဘမ်ားအား ျပန္၍ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဤဓေလ့ကို ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၲမင္းသား ေတာထြက္ဟန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သျဖင့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားက “ သိဒၶတၲ ေတာထြက္ခန္း ” (သီထတ္ေတာ္ထြက္ခန္) ဟုေခၚသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-26072288362603245152011-10-16T15:29:00.004+06:302011-10-16T15:29:55.045+06:30ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္းရွင္ေလာင္းလွည့္သည့္ ထံုးစံလည္းရွိ၏။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ရန္ ဧည့္ခံမ႑ပ္မွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ သကၤန္းကိုင္ႏွင့္ ပန္းေပါက္ေပါက္ ႀကဲရန္အတြက္ လက္ေရြးစင္ အမ်ိဳးသမီးကို ေရြးခ်ယ္ၾကရသည္။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပြဲကို ညေနမြန္းလြဲပိုင္း တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္တြင္ လွည့္ေလ့ရွိသည္။<br />
<br />
မနက္ပိုင္းတြင္ ရွင္ေလာင္းကို လွပေသာ ၀တ္စားတန္ဆာမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္ေနေစ၏။ ထိုအေတာအတြင္း ရပ္ေ၀းမွလာေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ရွင္ေလာင္းထိန္း အဖြဲ႕က တာ၀န္ယူဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးရသည္။ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၿပီးေသာအခါ ရွင္ေလာင္း၏ မိဘမ်ား၊ နီးရာေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤမ်ားႏွင့္ ရွင္ေလာင္းထိန္း အဖြဲ႕မ်ားအားလံုး ဧည့္ခန္းတြင္ စု႐ံုးေစလ်က္ ရွင္ေလာင္းကို လက္ဖြဲ႕မဂၤလာ ျပဳၾကသည္။ လက္ဖြဲ႕ရာတြင္ ရွင္ေလာင္းထိန္းဖြဲ႕မွ လကၤာအဆို ကၽြမ္းက်င္သူက လကၤာရြတ္ဆိုၿပီး လက္ဖြဲ႕ရသည္။<br />
<br />
လက္ဖြဲ႕ၿပီးသည္ႏွင့္ ရွင္ေလာင္းကို ျမင္းေပၚသို႕တင္ကာ ပြဲက်င္းပမည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႕ လႉဖြယ္၀တၳဳ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားႏွင့္ အိုးစည္ဗံုေမာင္း တီးကာ တေပ်ာ္တပါး သြားၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ မေရာက္မီ ေက်ာင္းကိုသံုးပတ္ လွည့္ပတ္က်၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွည့္ပတ္ရာ၌ အခမ္းအနား အစီအစဥ္အတိုင္း စည္းကမ္းတက် လွည့္ပတ္ၾကသည္။ ေၾကးစည္အဖြဲ႕သည္ ဦးစြာသြားရ၏။ ေၾကးစည္ေနာက္မွ အလႉပြဲအဖြဲ႕၊ သကၤန္းပင္ အဖြဲ႕၊ ပေဒသာပင္အဖြဲ႕၊ ပအို၀္း တူရိယာ အိုးစည္ဗံုေမာင္း အဖြဲ႕ႏွင့္ နတ္ျမင္း၊ ရွင္ေလာင္းျမင္း စသည္ျဖင့္ အစီအစဥ္အတိုင္း လွည့္ပတ္ၾကသည္။<br />
<br />
လွည့္ပတ္ရာတြင္ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ထက္ၾကပ္မကြာ ျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ပတ္ၾကသည္။ ၾကည့္မွန္ကို ကိုင္ေဆာင္လာသူ ကာလသား အမ်ိဳးသမီးမ်ား မွန္ျဖင့္ထိုးၾကည့္ က်ီစယ္ၾက၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ပတ္ရာတြင္ အခ်ိဳ႕က သံုးပတ္မွ ငါးပတ္အထိ ပတ္ၾကသည္။ ပတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရွင္ေလာင္းႏွင့္တစ္ကြ အဖြဲ႕အားလံုး ေက်ာင္းေပၚသို႕တက္၍ ျမန္မာမ်ားနည္းတူ ရွင္ေလာင္းမ်ားကို သာမေဏေဘာင္သို႕ သြတ္သြင္းၿပီး၊ တရားဓမၼကို အတူတကြ နာယူၾကသည္။<br />
<br />
တရားေတာ္နာယူရာတြင္ စုေပါင္း ရွင္ျပဳပြဲႀကီးအတြက္ႏွင့္ တစ္ရြာမွတစ္ရြာ လာေရာက္ၾကကုန္ေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္၏ ထည့္၀င္ ဒါနမ်ားအတြက္ သာမက အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္ထားေသာ လမ္းမ်ား၊ ေရကန္၊ ဇရပ္မ်ား စသည္တို႕ကိုပါ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေ၀ၾကေလသည္။ ထိုေနာက္ အလႉရွင္မ်ားႏွင့္ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ား၊ ဧည့္ခံအမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ၀ိုင္း၀န္းကူညီသူမ်ားတို႕သည္ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕ အျပန္အလွန္ သံုးႀကိမ္တိတိ အမွ်ေ၀ကာ၊ သာဓု အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကသည္။ ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ား၊ ဧည့္ခံအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္လည္း မိမိတို႕၏ တာ၀န္က်မ႑ပ္မ်ားကို အိမ္ရွင္မ်ားသို႕ ျပန္လည္ေပးအပ္ၾကသည္။ အလႉပြဲၿပီးသည္ႏွင့္ အားလံုး၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း ျဖစ္ၾကရသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-32651208838632024862011-10-16T15:29:00.002+06:302011-10-16T15:29:31.121+06:30ေပ်ာ္စရာပြဲရွင္ျပဳပြဲစကတည္းက အိုးစည္ ဗံုေမာင္းသံမ်ားသည္ ဘ၀ဂ္သို႕ ညံေန၏။ တရားမနာမီ ႏွစ္ရက္အလိုတြင္ ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ားသည္ ညေနခင္း ဆည္းဆာ အခ်ိန္ဤ မိမိတို႕ ရွင္ေလာင္းမ်ားကို အလွၿပိဳင္ရင္း၊ ရွင္ျပဳသည့္ အိမ္မ်ားသို႕ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ လွည့္လည္သြားေရာက္ကာ၊ ေငြေၾကးလႉဒါန္းၾကသည္။ ထိုသို႕ ေငြေၾကး ပါ၀င္လႉဒါန္းေသာအခါ ထိုအိမ္ရွင္မွ ရွင္ျပဳ ဒကာကဆုေပး၏။ ထိုဆုကို ကုသိုလ္ ပါ၀င္လႉဒါန္းၾကသူ ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ားကသာ သာဓု ေခၚၾကသည္။<br />
<br />
ည ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီခန္႕သုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ည၏ သဘာ၀ အလွႏွင့္အတူ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ မ႑ပ္တြင္ ဧည့္ခံသည့္ တာ၀န္က်သည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႕သည္ ပြဲဒကာ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေပ်ာ္ပါးစြာ တီးမႈတ္ကခုန္ၾကသည္။ ဤသို႕ က ရာတြင္ ရွင္ေလာင္းသည္ ရွင္ေလာင္းထိန္းတို႕ ပတ္လည္ ၀န္းရံထားေသာ စက္၀ိုင္းအတြင္းတြင္ က ရ၏။ ထိုသို႕ က ေနစဥ္ ရွင္ေလာင္းထိန္း တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ရည္စူးေျပာဆိုသည့္ လကၤာကို က်န္ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားက “ ေဟြး ေဟြး ” ဟုလိုက္၍ ဆိုၾကသည္။<br />
<br />
ဧည့္ခံညျဖစ္သည့္ ရွင္မျပဳမီ ေရွ႕တစ္ညတြင္ ရွင္ျပဳသည့္အိမ္တိုင္းမွ ရွင္ေလာင္းမ်ား၊ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ား ရွင္ေလာင္း၏ အိမ္တြင္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးသည့္ တာ၀န္ကိုယူရသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပါ မ႑ပ္ႀကီးေရွ႕တြင္ စုေပါင္းလာေရာက္ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ရွင္ျပဳပြဲေကာ္မတီက သတ္မွတ္ထားသည့္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္ တန္းစီၾကၿပီး၊ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ရွင္ေလာင္းမ်ားကို ရံ၍ က ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အၿပံဳးေလး ၀င့္ကာ၀င့္ကာျဖင့္ ထို၀ိုင္း၏ အလယ္တြင္ ထိုင္ၾကရ၏။ ရွင္ေလာင္းမ်ားကလည္း ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားနည္းတူ လက္ကေလး ေျမႇာက္ကာ ေပ်ာ္ပါးစြာ က ၾကေလသည္။ အေတာ္ၾက က ၾကၿပီးေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာ မိမိတို႕မ႑ပ္သို႕ ျပန္ၾကေလ၏။<br />
<br />
ရွင္ျပဳပြဲတြင္ လူပ်ိဳလွည့္သည့္ ဓေလ့ထံုးစံလည္း ပါ၀င္၏။ ပြဲေတာ္က်င္းပစဥ္ ရက္မ်ားအတြင္း အစရက္မ်ားတြင္ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ လက္ဆြဲ ဓာတ္မီး မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လ်က္ မ႑ပ္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုသို႕ သြားေရာက္ကာ ဧည့္ခံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အကဲခတ္ၾကသည္။ မိမိႏွစ္သက္ သေဘာက်သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႕ပါက ထိုမ႑ပ္သို႕ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ သြားေရာက္ လူပ်ိဳလွည့္ႏိုင္သည္။ ဧည့္ခံသည့္ တာ၀န္က်သည့္ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္စြာ လက္ခံစကားေျပာေလသည္။<br />
<br />
ရွင္ေလာင္းမ်ား လွည့္အၿပီးတြင္လည္း ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ သကၤန္းကိုင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားတို႕သည္ အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္းဖြဲ႕ လူပ်ိဳ လွည့္ေနၾကတာကို တစ္စုခ်င္း ေတြ႕ႏိုင္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ “ ပြယ္ပန္ ” ေခၚ ရွင္ျပဳပြဲသည္ ပအို၀္း လူငယ္မ်ားအဖို႕ အေနေ၀းသူခ်င္း တစ္ရြာတြင္ လာေတြ႕သည့္ ဖူးစာပြဲ တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္၏။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ သစၥာရွိေသာသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾက၏။ မိမိအုပ္ထိန္းသူ မိဘ အစ္ကို ညီမမ်ား မပါေသာ္လည္း တစ္ရပ္တစ္ေက်းသို႕ သြားေရာက္ အကူအညီ ေပးရာတြင္ မည္သည့္ ျပႆနာမွ ျဖစ္ေပၚမႈမရွိေခ်။ အရြယ္ေရာက္သူတို႕၏ ထံုးစံအတိုင္း လူပ်ိဳလွည့္ကာ ခ်စ္စကား၊ ႀကိဳက္စကား ေျပာႏိုင္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ထိုသို႕ေျပာရင္း ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိပါက ပြဲၿပီးေသာအခါ အမ်ိဳးသမီး ေနထိုင္သည့္ရြာသို႕ လိုက္သြား၏။ လမ္းခရီတြင္လည္း စကားေျပာႏိုင္၏။ စကားေျပာရာတြင္လည္း လကၤာသြားျဖင့္ အေခ်အတင္ ေျပာဆိုၾကေလသည္။ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူ ထမင္းလက္ဆံုစားကာ မိုးမဆံုး ေျမမဆံုး စကားေျပာႏိုင္ေသး၏။ အမ်ိဳးသမီးအိမ္တြင္ တစ္ည ႏွစ္ည တည္းခိုၿပီးလွ်င္ ျပန္ႏိုင္၏။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-59926088812054801402011-10-16T15:28:00.002+06:302011-10-16T15:28:58.958+06:30နတ္ျမင္းရွင္ေလာင္း လွည့္သည့္အခါ ရွင္ေလာင္းစီးသည့္ ျမင္းမ်ား၏ ေရွ႕ဆံုးေနရာ၌ ကႀကိဳးတန္ဆာ ပလာမ်ားျဖင့္ လွပတင့္တယ္စြာ ဆင္ယင္ထားေသာ နတ္ျမင္းေခၚ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ထားေလ့ရွိသည္။ ထိုျမင္း၏ နဖူးေပၚတြင္ မွန္ငယ္တစ္ခ်ပ္တို႕ ဆင္ယင္ထား၏။ ထုိ႕ျပင္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ကို ပု၀ါျဖဴႏွင့္ ထုပ္ၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းငယ္ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပူးခ်ည္ထား၏။ ထိုျမင္းကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရန္အတြက္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုင္ရန္ ကာလသား ႏွစ္ေယာက္၊ ျမင္းကို ေရႊထီးေဆာင္းေပးရန္ ကာလသားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ႀကဲျဖန္႕ရန္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ လိုအပ္ေပသည္။<br />
<br />
ဤျမင္းသည္ နတ္စီးရန္ထားသည့္ ျမင္းဟု အယူအဆ ရွိၿပီး၊ အထြတ္ျမတ္ဆံုး တန္ခိုးအရွိဆံုးဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ နတ္ျမင္းကို ထားရွိျခင္းအားျဖင့္ ရွင္ေလာင္းစီးေသာ အျခား သာမန္ျမင္းမ်ားသည္ ပြဲရက္အတြင္း လူသံ၊ ဗံုေမာင္းသံ၊ အိုးစည္သံမ်ားကို ၾကားလွ်င္လန္႕ဖ်ပ္၍ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေျပးျခင္း၊ လူၾကားတြင္ ခုန္ေပါက္ျခင္းမရွိေအာင္ ထိုနယ္ေျမက တန္ခိုးျဖင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ရွင္ေလာင္းမ်ား ျမင္းေပၚမွ မက်ေစရန္ နတ္ျမင္းက ေစာင့္ေရွာက္ထားသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-7152844451523538442011-10-16T15:28:00.000+06:302011-10-16T15:28:37.470+06:30ရွင္၀တ္တန္ဆာပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ရွင္ေလာင္းဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႕မႈသည္ ျမန္မာတို႕၏ ရွင္ေလာင္းထံုးဖြဲ႕မႈႏွင့္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအား တူညီမႈရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေရႊထီးႏွစ္လက္၊ ေရေမွ်ာအိုးတစ္လံုး၊ ကြမ္းအစ္တစ္လံုး၊ မွန္ႀကီးတစ္ခ်ပ္၊ ေကာေဇာသံုးထည္ႏွင့္ ျမင္းတစ္ေကာင္ စသည္တို႕ ျဖစ္သည္။<br />
<br />
ရွင္ေလာင္းတစ္ပါးအတြက္ အထက္ပါပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ လူဆယ့္သံုးေယာက္ အနည္းဆံုးလိုသည္။ ၄င္းတို႕မွာ ျမင္းဇက္ႀကိဳးဆြဲရန္ ကာလသား ႏွစ္ေယာက္၊ ရွင္ေလာင္းကို ျမင္းေပၚမွ မက်ေစရန္ ထိန္းၿပီး၊ လကၤာအဆိုပိုင္သူ ကာလသားႏွစ္ေယာက္၊ ျမင္း၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ေရႊထီးေဆာင္းရန္ ကာလသားႏွစ္ေယာက္၊ မွန္ေထာင္သူ ကာလသားတစ္ေယာက္၊ ကြမ္းအစ္ကိုင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္၊ ေရေမွ်ာအိုးကိုင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ႀကဲျဖန္႕ရန္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ စသည္တို႕ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕စက္ဘီးမ်ားရာ ေဒသတြင္ ရွင္ေလာင္းကို စက္ဘီးေပၚတြင္ တင္၍ တြန္းၾက၏။ ျမင္းေရာ၊ စက္ဘီးေရာ မရပါက ကာလသားတစ္ဦးဦးက ရွင္ေလာင္းကို ပခံုးေပၚတြင္ ခြထိုင္ေစၿပီး ထမ္းေလသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-22009568341327147252011-10-16T15:26:00.003+06:302011-10-16T15:26:29.239+06:30ပြဲေတာ္အျပင္အဆင္ပအို၀္းရွင္ျပဳပြဲ က်င္းပရန္ ေနရာျပင္ဆင္ထားပံုကို ေလ့လာပါက အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္ေပသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းအနီးတြင္ “ စုေပါင္းမ႑ပ္ ” ေခၚ ဧည့္ခံရန္ ဗဟိုမ႑ပ္ႀကီးတစ္လံုး၊ ထမင္းေကၽြးရန္ မ႑ပ္အနည္းဆံုး ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရန္ မ႑ပ္မ်ားကို၊ ရြာသားမ်ားက စုေပါင္း ေဆာက္လုပ္ၾကသည္။<br />
<br />
ဗဟိုမ႑ပ္ႀကီးသည္ ရွင္သာမေဏျပဳျခင္း၊ ဧည့္ခံျခင္း၊ တရားေဟာျခင္းတို႕အတြက္ သီးသန္႕ျဖစ္၏။ ဖိတ္ၾကားျခင္း ခံရေသာ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံလံုမပ်ိဳမ်ားသည္ ဤဗဟိုမ႑ပ္ႀကီးတြင္ အသီးသီး လုပ္အားေပးၾကရသည္။ ရြာအတြင္း ေနရာအႏွံ႕အျပား၌ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေရေႏြးၾကမ္း ေကၽြးေမြးသည့္ မ႑ပ္မ်ားတြင္လည္း လုပ္အားေပးၾကရသည္။ ဤလုပ္အားေပး အဖြဲ႕မ်ားတြင္ ကာလသား ေခါင္းေဆာင္ (လူပ်ိဳေခါင္း)၊ ကာလသမီး ေခါင္းေဆာင္ (အပ်ိဳေခါင္း) ပါ၏။ ။ အိမ္ရွင္ႏွင့္ မ႑ပ္အႀကီးအကဲတို႕က မိမိတို႕မ႑ပ္တြင္ လိုအပ္သလို စီမံ ျပဳလုပ္ၾကပါရန္ ကာလသား၊ ကာလသမီး ေခါင္းေဆာင္တို႕အား ပြဲေတာ္ခ်ိန္ တစ္ခုလံုးအတြက္ အပ္ႏွံၾကေလသည္။<br />
<br />
ဧည့္ခံအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေရေႏြးၾကမ္းမ႑ပ္သို႕ လာေရာက္ၾကသည့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားအေပၚ လစ္ဟင္းမႈ မရွိေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာ ဧည့္ခံၾကသည္။ မ႑ပ္တစ္ခု ႏွင့္ တစ္ခုလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ ျပဳစုၾကေလသည္။ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြး လာေရာက္ၾကသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး မ်ားသည္ အလွည့္ျဖင့္အိပ္၊ အလွည့္ျဖင့္ စားလ်က္ ၂၄ နာရီပတ္လံုး ဧည့္ခံၾကရသည္။ သက္ဆိုင္ရာအိမ္စုအလိုက္ မ႑ပ္တစ္ခုလွ်င္ ရွင္ဒါယကာ သံုးေလးဦး စုေပါင္းဧည့္ခံတတ္ၾက၏။ ရွင္ေလာင္းအပါး ၁၅၀ ရွင္ျပဳလ်က္ ေရေႏြးၾကမ္း မ႑ပ္ ၂၅ ခုခန္႕ ထားရွိတတ္ၾကသည္။ ဧည့္ခံအမ်ိဳးသမီးမ်ား ကိုလည္း၊ ေလးရြာအထိ ဖိတ္ၾကားၾက၏။ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း မခံရေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႕သည္ ဗဟိုမ႑ပ္ႀကီးတြင္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရန္ တာ၀န္ယူၾကရေလသည္။<br />
<br />
ဗဟိုမ႑ပ္အတြင္းရွိ “ ေမာ္ ” ေခၚ ပအို၀္း စာေဟာဆရာကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး၊ ပြဲလာဧည့္ပရိတ္သတ္တို႕အား ပအို၀္း သမိုင္းပံုျပင္၊ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ရာဇ၀င္ က်မ္းစာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာမ်ားကို ေဟာေျပာကာ၊ တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးေလသည္။ ဗဟိုမ႑ပ္ႀကီးအျပင္ ထမင္းဧည့္ခံေကၽြးေမြးရန္ မ႑ပ္ႏွင့္ ရွင္ေလာင္ထိန္းမ်ား ေပ်ာ္ပါးအနားယူရန္ မ႑ပ္ကိုလည္း ေဆာက္ထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။<br />
<br />
ရွင္ျပဳပြဲစသည္ႏွင့္ ထမင္းကို ေန႕ညမေရြး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ေဖာ္ေရြ၏။ ခင္မင္၏။ မည္သည့္ေဒသမွ လာေရာက္သည့္ ေရႊပြဲလာဧည့္သည္မ်ားကိုမဆို ေန႕ေရာညပါ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလသည္။ ဗိုက္ျပည့္၍ ထမင္းမစားခ်င္လွ်င္ သူတို႕ေလးေတြ၏ ဧည့္ခံ မ႑ပ္သို႕ မသြားေလႏွင့္၊ သြားခဲ့လွ်င္မူ အတင္းဖိတ္ေခၚ ေကၽြးေမြးသည္ကို ႀကံဳရေပမည္။ ထမင္းေကၽြးမ႑ပ္သို႕ ၀င္မိသည္ႏွင့္ ထမင္းမစားခ်င္ေသာ္လည္း သူတို႕ေလးေတြ စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ ၀င္သမွ် စားၾကရသည္။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသူ အမ်ိဳးသမီး မ်ားအား ဘယ္မွာေနၾကပါသလဲ ဟု စကားေျပာႏိုင္ပါေသးသည္။<br />
<br />
အခ်ိဳ႕မွာ ရပ္ေ၀းဧည့္သည္မ်ားကို မ႑ပ္၌ ထမင္းဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးျခင္း မျပဳဘဲ၊ ပြဲေတာ္ရက္အတြင္း ထမင္းထုပ္ကမ္းျခင္း ဓေလ့ကို ျပဳလုပ္ၾက၏။ သို႕ေသာ္ ဤဓေလ့ကို က်င့္သံုးမႈနည္း၏။ ထမင္းထုပ္ကမ္းသည့္ ဓေလ့မွာ ထမင္းထုပ္မ်ားကို တစ္ဦးတည္းဒိုင္ခံၿပီး လုပ္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ရွင္ေလာင္း ဒါယကာမ်ားအျပင္ အလႉဒါနဘက္၌ ၀ါသနာပါသူတိုင္း စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးကို ရည္စူးလ်က္၊ ထိုေဒသရွိ ရြာတိုင္း၊ အိမ္တိုင္းက ထမင္းထုပ္ မ်ားကို တာ၀န္ယူၾကသည္။ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္တို႕၏ အင္အားကို ခန္႕မွန္း၍ ထမင္းထုပ္ကို ထုပ္ၾကသည္။ ေလာက္သည္လည္း ရွိ၏။ မေလာက္သည္လည္း ရွိ၏။ မေလာက္ပါက ပူပင္စရာ မရွိေပ။ အိမ္တိုင္းလိုလို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-41828507066544576302011-10-16T15:26:00.001+06:302011-10-16T15:26:04.095+06:30ဖိတ္ၾကားျခင္းပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ရွင္ျပဳပြဲကို မိမိတို႕ရြာရွိ လူနည္းစုျဖင့္ မက်င္းပေပ။ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီၾကသည္။ ရွင္ေလာင္း ထိန္းမည့္သူမ်ားကို အျခားရြာမ်ားအား ရြာလံုးကၽြတ္ ဖိတ္ၾကားကာ တာ၀န္ေပးၾကသည္။ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရေသာ ရြာကလည္း သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားမွ အစ ကာလသား လူငယ္ လူရြယ္မ်ားမက်န္ မိမိတို႕ တာ၀န္က်ရာ၊ ရွင္ေလာင္း ဒါယကာအိမ္သို႕ ပြဲမက်င္းပမီ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္ ရွင္၀တ္တန္ဆာပလာ တို႕ကို ယူေဆာင္၍ အိုးစည္ဗံုေမာင္းတီးကာ သြားေရာက္ၾက၏။<br />
<br />
ရွင္ျပဳသည့္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ တစ္ရြာတည္းမဟုတ္ေခ်။ ရွင္ဒကာသည္ ရွင္ေလာင္းထိန္းရန္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရန္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တစ္ရြာစီ ပင့္ဖိတ္ၾက၏။ ဤသို႕ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ တစ္ရြာျခားစီ ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႕ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈကို ရေစသည္။<br />
<br />
ရွင္ေလာင္းထိန္းကို တာ၀န္ပိုင္းအေနႏွင့္ ရြာလံုးကၽြတ္ ဖိတ္ၾကားသည့္ျပင္၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာကဲ့သို႕ပင္ မိမိတို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း တစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ ဖိတ္ၾကားၾကေသး၏။ ဤသို႕ဖိတ္ၾကားရာတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကို မဖိတ္ဘဲ၊ “ တစ္ေဆြတစ္မ်ိဳးလံုးအတြက္ ” ဟူ၍ ဖိတ္စာတြင္ ေရးကာဖိတ္ၾက၏။<br />
<br />
ရွင္ျပဳပြဲ ဖိတ္ၾကားရာတြင္ ဖိတ္ၾကားပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က ဖိတ္စာႏွင့္ ဖိတ္၍ အခ်ိဳ႕က လက္ဖက္ထုပ္ျဖင့္ ဖိတ္ၾက၏။ ဖိတ္စာကို ပအို၀္း ဘာသာျဖင့္ ပံုႏွိပ္ၿပီး ဖိတ္ၾကသည္။ ဖိတ္စာကို ေလးလံုးစပ္လကၤာျဖင့္ ေရးသားထား၏။ ဖိတ္စာကို သံေနသံထားျဖင့္ ဖတ္ၾကရသည္။<br />
<br />
ေရွးအခါက လက္ဖက္အစိုကို ငွက္ေပ်ာဖက္ျဖင့္ ထုပ္ကာ ဖိတ္ၾကသည္။ ဖိတ္စာကို ပံုႏွိပ္ရန္ေ၀းေသာ ေက်းရြာတြင္ လက္ဖက္ေျခာက္ကို စာအိတ္ထဲတြင္ ထည့္၍ ဖိတ္ၾကသည္။ စာအိတ္ေပၚတြင္ ဖိတ္ၾကားခံရသူ၏ အမည္ကိုေရးၿပီး၊ တေဆြတမ်ိဳးလံုး အတြက္ဟု ေရးကာ ဖိတ္ၾကား၏။ စာအိတ္ေပၚတြင္ ပြဲက်င္းပမည့္ ေန႕ရက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလကိုလည္း ေရးသားထား၏။<br />
<br />
ရြာလံုးကၽြတ္ ပြဲေတာ္ႀကီးအတြက္ မိုင္ ၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အနီးအနားရြာမ်ားကိုလည္း တစ္ရြာစီ ဖိတ္ၾကားၾကသည္။ ရွင္ျပဳပြဲေတာ္သို႕ လာေရာက္ၾကမည့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရပ္ေ၀းဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားကို ေကၽြးေမြးရန္အတြက္ ရိကၡာပစၥည္း အေျခာက္အျခမ္းမ်ားကို ႀကိဳတင္ စီမံ၀ယ္ယူ စုေဆာင္း ထားၾကရသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-41998235729495454812011-10-16T15:25:00.001+06:302011-10-16T15:25:33.904+06:30ရွင္ျပဳပြဲပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ သားရတနာမ်ား ထြန္းကားလာလွ်င္ ရွင္ျပဳေရးကို အေလးထားၾကသည္။ သားသမီး မထြန္းကားပါက၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ တစ္ဦးဦး၏ သားကို ရွင္ျပဳေပးၾက၏။ မိမိတို႕ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားသည္ မိမိတို႕၏ ရင္ေသြးငယ္ လူမမယ္ ရွင္ျပဳရန္ဟု ယူဆၾကသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည့္ ရွင္ျပဳပြဲကို “ ပြယ္ပန္ ” ဟုေခၚ၏။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ရွင္ျပဳပြဲကို တစ္ဦးတည္း က်င္းပျခင္း မရွိေပ။ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္က မတည္ၿပီး၊ အရြယ္ေရာက္သူ ေယာက်္ားေလးမ်ား အားလံုးကို စုေပါင္း၍ သက္ဆိုင္ရာ မိဘရွင္မ်ားႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား ၀ိုင္း၀န္းကာ ရြာလံုးကၽြတ္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရြာတစ္ရြာတြင္ ရွင္ျပဳပြဲ တစ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ငါးႏွစ္မွ ခုနစ္ႏွစ္အထိ ေစာင့္စားၾကရသည္။<br />
<br />
ရွင္ျပဳပြဲကို လယ္ယာလုပ္ငန္းအၿပီး အလုပ္အားသည့္ တေပါင္း တန္ခူးလမ်ားတြင္ က်င္းပၾကသည္။ ရွင္ျပဳပြဲ တစ္ခါျပဳလုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ တစ္ႏွစ္ခန္႕ ၾကာေအာင္ ျပင္ဆင္မႈ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ရွင္ျပဳပြဲသည္ ခုနစ္ရက္ခန္႕ၾကာၿပီး ခမ္းနားစြာ က်င္းပၾကသည္။ ရွင္ျပဳပြဲ တစ္ခါျပဳလုပ္လွ်င္ ရွင္ေလာင္းေပါင္း အပါး (၅၀)မွ (၃၀၀)အထိ ရွိတတ္ၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ရွင္ျပဳပြဲသည္ စည္းလံုးညီညြတ္ျခင္း၊ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ေဖာ္ျပေနေပသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-61625939103284882052011-10-16T12:02:00.000+06:302011-10-16T12:02:21.385+06:30အေဆာင္အေရွာင္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားတြင္ မိမိတို႕ပတ္၀န္းက်င္ အေတြ႕အႀကံဳ၊ အျဖစ္အပ်က္၊ အတိတ္နိမိတ္မ်ားကို အေျခခံ၍ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္မ်ားကို ဓေလ့ထံုးစံ အျဖစ္ ဆက္လက္ခံယူ က်င့္သံုးေလ့ ရွိၾကေပသည္။ ထိုသို႕ ဓေလ့ထံုးစံအရ၊ ခံယူက်င့္သံုးရာတြင္ မိမိတို႕ခံယူက်င့္သံုး ယူဆသကဲ့သို႕ တထစ္ခ် ျဖစ္ရမည္ဟု မဆိုလိုေပ။ ေရွးမိဘ ဘိုးဘြားလက္ထက္က ျဖစ္ပ်က္ ေတြ႕ႀကံဳဖူးခဲ့၍ သားစဥ္ေျမးဆက္တြင္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ အျဖစ္ ဆက္လက္ က်င့္သံုးေလ့ ရွိၾကေလသည္။<br />
<br />
တိုင္းရင္းသား ပအို၀္းလူမ်ိဳးတို႕တြင္လည္း မိမိတို႕ပတ္၀န္းက်င္၊ အေတြ႕အႀကံဳ အျဖစ္အပ်က္၊ အတိတ္နိမိတ္မ်ားကို အေျခခံ၍ ေရွးဘိုးဘြား လက္ထက္က ေရွာင္သင့္၊ ေဆာင္သင့္သည္မ်ားကို ေနာင္လာ ေနာက္သားတို႕က ဓေလ့ထံုးစံအျဖစ္ ဆက္လက္ခံယူကာ ေဆာင္သင့္သည္ကို ေဆာင္၍ ေရွာင္သင့္သည္ကို ေရွာင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အတိတ္နိမိတ္မ်ားႏွင့္ အေဆာင္အေရွာင္မ်ားကို ေလ့လာစုေဆာင္း မွတ္သားရမိသမွ် တင္ျပလိုေပသည္။<br />
<br />
- ရြာတြင္းသို႕ ဂ်ီ၀င္လွ်င္ ရြာသားမ်ား စုေပါင္း၍ ေစတနာ သဒၵါတတ္အားသမွ် ထည့္၀င္ကာ ဆြမ္းေကၽြးၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ရြာလယ္တြင္ရွိေသာ အိမ္တြင္ ဆြမ္းေကၽြးေလ့ ရွိၾကသည္။ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးလွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားက ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ သရဇၩယ္ေပး၏။ ဤသို႕ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ သရဇၩယ္ၿပီးလွ်င္ တူမီးေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ေဖာက္ၾကသည္။ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္ရျခင္းမွာ မေကာင္းေသာ အႏၲရာယ္မ်ား ကင္းစင္ပေပ်ာက္သြားေစရန္ ျဖစ္၏။ ရြာတြင္းသို႕ ဂ်ီ၀င္လွ်င္ ဤဓေလ့ကို ျပဳၾကျခင္းမွာ ရြာတြင္းသို႕ ဂ်ီ၀င္သျဖင့္ တစ္အိမ္ႏွင့္တစ္အိမ္ အခ်င္းမ်ား၍ ရြာကြဲခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆို၏။<br />
<br />
- ခရီးသြားရင္း ဂ်ီသတၲ၀ါသည္ မိမိတို႕ေရွ႕ကို ျဖတ္သြားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္လဲက် လာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္း၊ လာဘ္မေကာင္းသည့္ျပင္၊ အတားအဆီး အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစသည္။<br />
<br />
- ခရီးသြားလာေနရင္း ေျမြကိုေတြ႕လွ်င္ ေကာင္း၏။<br />
<br />
- ခရီးသြားလာရင္း မဂၤလာေဆာင္ သတို႕သား၊ သတို႕သမီး ကန္ေတာ့ရန္ သြားၾကသည္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္မေကာင္း။<br />
<br />
- ခရီးသြားရင္း မိန္းမ မီးဖြားသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ေကာင္း၏။<br />
<br />
- ဧည့္သည္ကို မႈိဟင္းျဖစ္ေစ၊ အမဲလိုက္၍ရေသာ ဂ်ီ၊ ယုန္ စသည့္ သတၲ၀ါမ်ား၏ အသားဟင္းကို ျဖစ္ေစ မေကၽြးေကာင္း။ ေကၽြးလွ်င္ ထိုဧည့္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မလာတတ္။ အကယ္၍ ဧည့္သည္ကို ေကၽြးလိုလွ်င္ ဧည့္သည္ထံမွ ေငြတစ္မတ္ျဖစ္ေစ၊ ငါးမူးျဖစ္ေစ ေတာင္းရ၏။ ဧည့္သည္က ၀ယ္စားသည့္ သေဘာျဖစ္၏။ ထိုသို႕ျပဳပါက ဧည့္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာသည္ဟု အယူရွိၾကသည္။<br />
<br />
- အလည္အပတ္သြားေသာ အိမ္တြင္ ဖ်ာလိပ္နတ္ကိုးကြယ္ပါက ဧည့္သည္ကို အိမ္ေျမာက္ဘက္သို႕ မသြားေစရ။<br />
<br />
- ရြာပတ္၀န္းက်င္တြင္ က်ားဟိန္းသံၾကားရပါက ဆူပူမႈ ျဖစ္တတ္သည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ဟိန္းပါက ေရာဂါကင္း၏။<br />
<br />
- ေတာ၀က္မ်ား ရြာတြင္းသို႕ ၀င္လာလွ်င္ မေကာင္း။<br />
<br />
- က်ီး၊ ငွက္ စသည္တို႕ ကိုယ္ခႏၶာေပၚသို႕ လာနာျခင္း၊ ထိပ္ေပၚသို႕ အညစ္အေၾကး စြန္႕ျခင္းႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳလွ်င္ မေကာင္း။ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္၏။ အသက္ပါဆံုး႐ွံဳးတတ္၏။<br />
<br />
- အေနာက္ေျမာက္အရပ္တြင္ က်ီးသာလွ်င္ မၾကားဖူးေသာ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ၾကားရတတ္သည္။<br />
<br />
- ေတာင္အရပ္တြင္ က်ီးသာလွ်င္ ေကာင္းေသာ အႀကံဥာဏ္ရတတ္၏။ သို႕ေသာ္ လူႀကီး၊ အႀကီးအကဲ ဆံုး႐ွံဳးတတ္၏။<br />
<br />
- ခရီးသြားစဥ္ ခလုတ္တိုက္မိလွ်င္ ေဘးရန္မကင္း ျဖစ္တတ္သည္။<br />
<br />
- လက်္ာဘက္ မ်က္ခံုးလႈပ္လွ်င္ နိမိတ္ေကာင္း၏။<br />
<br />
- ေအာက္ဘက္မ်က္ခမ္း လႈပ္လွ်င္ မေကာင္း။<br />
<br />
- အထက္ဘက္ မ်က္ခံုးလႈပ္လွ်င္ ေကာင္း၏။<br />
<br />
- နားပူျခင္း၊ အစားအေသာက္ စားစဥ္ လွ်ာကိုက္မိျခင္း ျဖစ္ပါက တစ္ပါးသူက မိမိအေၾကာင္းကို ေျပာသည္။<br />
<br />
- မိမိထက္ႀကီးေသာသူ အေပၚသို႕ေက်ာ္၍ ပစၥည္းေပးပါက ႐ိုင္းပ်သည္ဟု ယူဆၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။<br />
<br />
- အိမ္ရွင္မမ်ားသည္ ခင္ပြန္းသည္ ခရီးသြားလွ်င္ ခင္ပြန္းသည္၏ အိပ္ရာကို မည္သူမွ် အသံုးမျပဳေစဘဲ၊ သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္စြာ ထားၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကို ေလးစားအားထားသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။<br />
<br />
- အိမ္ရွင္မမ်ားသည္ ခင္ပြန္းသည္ခရီးသြားလွ်င္ ဘုရားတြင္ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး အထူးတလည္ ကပ္လႉပူေဇာ္ၾကသည္။ ေဘးကင္း ရန္ရွင္းေစရန္ပင္ ျဖစ္၏။<br />
<br />
- မီးျခင္းတစ္ေခ်ာင္းကို လူသံုးေယာက္ မီးမညႇိေကာင္း။ ဤအယူအဆမွာ မီးျခစ္တစ္ေခ်ာင္းကို လူသံုးေယာက္ ညႇိပါက၊ ေနာက္မွ ရန္သူလိုက္လာလွ်င္ အခ်ိန္ဖင့္ႏႊဲ႕ၿပီး၊ ရန္သူလိုက္မီမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။<br />
<br />
- ရြာေဘးတြင္ ေျမကြဲ ေျမအက္ပါက၊ ရြာကြဲတတ္သည္။<br />
<br />
- ပဒူ (ပ်ားတစ္မ်ိဳး) လူေပၚနားပါက လူေသတတ္သည္။ မေသလွ်င္ ဆင္းရဲတတ္သည္။<br />
<br />
- ေတာင္ၿပိဳပါက မေကာင္း၊ ရြာထိပ္တြင္ ေတာင္ၿပိဳပါက၊ ရြာလူႀကီးတို႕ ထိခိုက္တတ္သည္။<br />
<br />
- အိမ္မက္မက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း အယူအဆ ရွိၾကသည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား၊ ေတာင္မ်ား လဲၿပိဳသည္ဟု ျမင္မက္ပါလွ်င္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ လူ ထိခိုက္တတ္ပါသည္။<br />
<br />
- သြားက်ိဳးသည္ဟု ျမင္မက္ေသာ္ သားခ်င္းထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြယ္လြန္တတ္သည္။<br />
<br />
- မီးက်ည္တက္၍ တစ္ေနရာတြင္က်သည္ဟု ျမင္မက္ေသာ္၊ မီးက်ည္က်သည္ဟု ျမင္မက္သည့္ အရပ္တြင္ လူေသဆံုးတတ္သည္။<br />
<br />
- သစ္သီး၀လံကို ျမင္မက္လွ်င္ ပ်ိဳရြယ္သူ ျဖစ္ပါက အိမ္ေထာင္က်တတ္သည္။<br />
<br />
- သစ္သီး၀လံ စားရသည္ဟု ျမင္မက္လွ်င္ ေရႊ၊ ေငြ၊ ပစၥည္း ရတတ္သည္။<br />
<br />
- ဘုရားရွိခိုးသည္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ရသည္ဟု ျမင္မက္လွ်င္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ကင္းစင္လိမ့္မည္။<br />
<br />
- ေတာင္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍၊ ေတာင္ယာလုပ္ငန္း စတင္ခုတ္ထြင္သည့္ ေန႕တြင္ ေငြေၾကးဥစၥာ အထြက္မခံၾကေပ။ ထိုေန႕တြင္ ေငြေၾကးဥစၥာ ထြက္ပါက ေတာင္ယာမွ ရရွိလာသည့္ အက်ိဳးစီးပြား မတည္ၿမဲဟု ယူဆၾကသည္။<br />
<br />
- အထက္ပါယံုၾကည္စြဲလမ္းမႈဓေလ့ အေဆာင္အေရွာင္မ်ားမွာ စုေဆာင္းရရွိ မွတ္သားရသမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဓေလ့ အေဆာင္အေရွာင္မ်ားသည္ တထစ္ခ် မလြဲမေသြ ျဖစ္ရမည္ဟု မယံုၾကည္ၾကေခ်။ ေရွ႕ဘိုးဘြားလက္ထက္က မိ႐ိုးဖလာ ဓေလ့ထံုးစံအျဖစ္ ယေန႕တိုင္ လက္ခံက်င့္သံုး ေနၾကသည္ကို ေလ့လာေတြ႕ရွိရေပသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-54585190826068137222011-10-16T11:58:00.001+06:302011-10-16T11:58:08.463+06:30ထြားဗန္ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕တြင္ ေဗဒင္ယံုၾကည္မႈ ရွိၾကသည္။ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း၊ စီးပြားအလုပ္အကိုင္ က်ဆင္းျခင္း စသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ မိမိတို႕႐ိုးရာ ေဗဒင္ ဆရာမ်ားကိုေခၚ၍၊ “ ဘင္ - ေမ ” ေခၚ မီးထြန္းညႇိ၍ ယၾတာေခ်ၾကသည္။ “ ဗန္ - ၃၃ ” ၊ “ ဗန္ကုလာ ” ၊ “ ဗန္လမိုင္ ” စသည္ျဖင့္ ႐ိုးရာေဗဒင္မ်ား ရွိၾကသည္။ ႐ိုးရာေဗဒင္မ်ားအနက္ “ ဗန္ - ၃၃ ” မွာ ထင္ရွားၿပီး၊ လူသံုးမ်ား၏။ ရြာတိုင္းလိုလို က်င့္သံုးမႈ ရွိၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကၽြဲ၊ ႏြား ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း၊ ေရႊ ေငြ ပစၥည္းဥစၥာ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း၊ အေရာင္းအ၀ယ္၊ က်န္းမာေရး၊ အမဲလိုက္ျခင္း စသည္တို႕ကို ေဟာႏိုင္ေလသည္။ သူခိုး၊ ဓားျပ မ်ားလည္း ၾကည့္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕က “ သူခိုးဗန္ ” ဟုေခၚၾက၏။ “ ဗန္ ” ေဟာ၍ မွန္ဘူသည္ စီးပြားမျဖစ္ဘဲ လာဘ္ပိတ္သည္ဟု အယူရွိၾကေလသည္။ “ ဗန္ ” ေဟာသည္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕က “ ထြားဗန္ ” ဟုေခၚ၏။<br />
<br />
“ ဗန္ - ၃၃ ” ျခေသၤ့ ၾကည့္ေသာနည္းဟု ဆို၏။ ျခေသၤ့၊ က်ား ေၾကာင္ သတၲ၀ါတို႕သည္ မိမိတို႕သြားမည့္ အရပ္မ်က္ႏွာသို႕ ခ်က္ခ်င္း မသြားဘဲ သြားသင့္ မသြားသင့္ကို “ ဗန္ ” ၾကည့္ၾကသည္ဟုဆို၏။ “ ဗန္ - ၃၃ ” ေခၚ ေဗဒင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပံုျပင္ရွိေလသည္။<br />
<br />
တစ္ခါတုန္းက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေယာက္က အစ္ကို၊ တစ္ေယာက္က ႏွမ ျဖစ္၏။ သူတို႕ေမာင္ႏွမ လူမွန္းသိတတ္စ အခ်ိန္တြင္ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္သြားၾကသည္။ သူတို႕ေနသည့္ လည့္ရြာသည္ ရြာငယ္ျဖစ္သျဖင့္ လူဦးေရနည္း၏။ သစ္ေတာထူထပ္သျဖင့္ ရြာပတ္၀န္းက်င္တြင္ သစ္ပင္၀ါးပင္ တို႕ျဖင့္ အံု႕ဆိုင္းေန၏။ ေတာထဲတြင္ သားရဲတိရိစၧာန္မ်ား ခိုေအာင္းသျဖင့္ ရြာပတ္၀န္းက်င္တြင္ သားရဲတိရိစၧာန္မ်ား သြားလာက်က္စားလ်က္ ရွိၾက၏။ သူတို႕ေမာင္ႏွမ သားရဲတိရိစၧာန္ကို ျမင္ေနက်ျဖစ္၍ မေၾကာက္ေပ။ တိရိစၧာန္ငယ္မ်ားသည္ တိရိစၧာန္ႀကီးမ်ားကို ေၾကာက္သျဖင့္ လူအနီး၊ ရြာအနီး ျပန္လာ ေနၾက၏။ ရြာအနီးနားတြင္ ျပန္ေနေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ျခေသၤ့၊ က်ားတို႕ ကိုက္တတ္ေသး၏။ ျခေသၤ့၊ က်ားတို႕ လိုက္ပါက လူတို႕အနီးသို႕ ေျပးလာလွ်င္ အႏၲရာယ္မွ လြတ္ေလသည္။<br />
<br />
ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သည္ ရြာ၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ ေန႕တိုင္း ေတာင္ယာသြားလုပ္၏။ ေတာင္ယာသို႕ သြားသည့္လမ္းေဘး ၀ဲယာတြင္ ျခေသၤ့၊ က်ား တို႕ကို ေတြ႕၏။ ျခေသၤ့၊ က်ား တို႕သည္ နံနက္တိုင္း တစ္စံုတစ္ခု ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕၏။ နံနက္တိုင္း ေတြ႕ေနသျဖင့္ “ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ ” “ ေခ်ာင္းၾကည့္ဦးမွပဲ ” ဟု အႀကံျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေလသည္။<br />
<br />
လူရြယ္သည္ ျခေသၤ့တစ္စံုတစ္ခု ၾကည့္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္၊ မနီးမေ၀း သစ္ပင္ေပၚသို႕ တက္ေလ၏။ သူ႕အထက္ သစ္ကိုင္းတြင္ ေရဗူးကိုခ်ိတ္ၿပီး၊ ျခေသၤ့ အလာကို ေစာင့္ေနေလ၏။ မၾကာမီ ျခေသၤ့ေရာက္လာၿပီး၊ ခါတိုင္းမနက္ကဲ့သို႕ပင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကည့္ရာ “ ေရရဲ႕ေအာက္၊ ေျမႀကီးရဲ႕အေပၚ၊ သစ္ပင္ အနီးအနားမွာ ရန္သူရွိတယ္ ” ဟု သူၾကည့္ေနသည့္ အရာက ေဟာေလ၏။ မေက်နပ္သျဖင့္ သံုးခါတိုင္ၾကည့္ရာ၊ အတူတူပင္ ေဟာေလ၏။ ျခေသၤ့မွာ မေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္ေနၿပီး၊ “ ဒီ - ဗန္ - ဟာ သားေကာင္ေတြရွိတဲ့ ေနရာကို မျပဘူး၊ ငါ့ကို ညာတာဘဲ ” ဟု ဆိုၿပီး သူၾကည့္ေနသည့္ “ ဗန္ ” ကို ထားခဲ့ၿပီး ျပန္သြားေလ၏။<br />
<br />
ျခေသၤ့ထြက္သြားေသာအခါ လူရြယ္သည္ ျခေသၤ့ “ ဗန္ ” ၾကည့္သည့္ေနရာကို ဆင္းၾကည့္၏။ လူရြယ္သည္ ျခေသၤ့ “ ဗန္ ” ၾကည့္ပံု၊ “ ဗန္ ” ေဟာပံုကို ေတြ႕သြား၏။ လူရြယ္သည္ ျမက္ပင္ ၀ါးျခမ္းငယ္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္၍ ျခေသၤ့ၾကည့္သကဲ့သို႕ ၾကည့္ရာ၊ မွန္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုလူရြယ္မွတစ္ဆင့္ “ ထြားဗန္ ” ေခၚ ဗန္ၾကည့္သည့္ ဓေလ့ ပြားလာသည္ဟု ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႕ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။<br />
<br />
“ ဗန္ ” ၾကည့္လိုပါက၊ တုတ္ေခ်ာင္း ၃၃ ေခ်ာင္းကို စုေဆာင္း၍ ၾကည့္ရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ “ ဗန္ - ၃၃ ” ဟုလည္းေခၚၾက၏။ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ေဘာပင္ခန္႕ ရွိၿပီး၊ အရွည္ (၆)လက္မခန္႕ရွိ၏။ ဗန္ ၃၃ ေခ်ာင္းကို ျပဳလုပ္ၾကည့္႐ွဳလိုပါက ေဘာပင္အရြယ္ ျဖဴေမႊးတစ္ေခ်ာင္း၊ သက္ကယ္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံသၿဂႋဳဟ္ရာတြင္ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ထိုးခံေသာ “ ၀ါးတံစို႕ ” ေခၚ ၀ါးတစ္ေခ်ာင္း၊ ခိုးယူရေသာ မုဆိုးမ ေယာက္မတစ္ေခ်ာင္း၊ အခ်ည္လြတ္ေနေသာ က်ားကန္၀ါးတစ္ေခ်ာင္၊ လမ္းေဘးတြင္ လမ္းကို ေက်ာ္လွ်င္ ေျမထိေအာင္ ညႊတ္က်ေနေသာ ၀ါးတစ္ေခ်ာင္း စသည္တို႕ကို ေဘာပင္အရြယ္ျပဳ၍ တစ္ေခ်ာင္းစီ ထည့္ရ၏။<br />
<br />
“ ထြားဗန္ ” ေခၚ ဗန္ၾကည့္လိုပါက၊ အထက္ေဖာ္ျပပါ အတိုင္း ျပည့္စံုေအာင္ စီရင္ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း ၃၃ ေခ်ာင္းကို မိမိၾကည့္လိုရာကို ဓိ႒ာန္၍ ၾကည့္ရ၏။ “ ဗန္ - ၃၃ ” ေခ်ာင္းကို လက္ဖ၀ါးတြင္ အသာေထာက္၍ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေမႊရ၏။ ထိုေနာက္ “ ဗန္ - ၃၃ ေခ်ာင္း ” ကို သံုးပံုပံုကာ၊ အေခ်ာင္းကို ေရတြက္ၿပီး ေဟာရသည္။ “ ထြားဗန္ ” ေခၚ ဗန္ၾကည့္သည့္ ဓေလ့ကို ပအို၀္းေက်းရြာတိုင္းလိုလို၌ ယေန႕တိုင္ ၾကည့္၍ လိုက္နာၾကသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-64542675746972732011-10-16T11:57:00.003+06:302011-10-16T11:57:40.852+06:30ေဗဒင္ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ေဗဒင္ ေမးေလ့ေမးထ ရွိသည္။ ပစၥည္းဥစၥာေပ်ာက္ျခင္း၊ ကၽြဲ၊ ႏြား ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း၊ ေျမယာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျငင္းပြားမႈ မ်ားအတြက္ ၾကက္႐ိုး ေဗဒင္ကို ေမးၾက၏။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ကၽြဲႏြားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးပါက ရြာသူႀကီး (၀ါ) ရပ္ရြာက ၾကည္ညိဳေလးစားေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးဦးကို သက္ေသအျဖစ္ထားလ်က္ ပစၥည္းေပ်ာက္သည့္ ေနရာတြင္ ထိုးရာသည္။ လူႀကီးမ်ားသည္ ၾကက္႐ိုးေဗဒင္ကို ၾကည့္၍ ျပႆနာကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးၾကသည္။ ထို႕ျပင္ ရာသီဥတု ေကာင္းမေကာင္း၊ သီးႏွံထြက္မထြက္၊ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းမႈ ရွိမရွိ စသည္တို႕ကို ႀကိဳတင္ ခန္႕မွန္းရန္ အတြက္လည္း ၾကက္႐ိုးေဗဒင္ကို ၾကည့္ၾကသည္။<br />
<br />
ၾကက္႐ိုးေဗဒင္အျပင္ တုတ္ေခ်ာင္းေဗဒင္ကိုလည္း သံုးၾကေသးသည္။ ဤေဗဒင္ကို ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားမ်ားက “ ထြားဗန္ ” ဟုေခၚ၏။ ဥစၥာေရႊေငြ၊ ကၽြဲႏြား ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း၊ လူေပ်ာက္ျခင္း၊ စီးပြားရွာထြက္ျခင္း အတြက္ “ ဗန္ ” ေခၚ ေဗဒင္ကို ၾကည့္တတ္ၾက၏။<br />
<br />
ဤေဗဒင္မွာ ၀ါးေခ်ာင္းငယ္မ်ားကို သံုးၾက၏။ သံုးေသာ ၀ါးမွာလည္း ေတာၾကြက္မ်ား ကိုက္ျဖတ္ထားေသာ ၾကြက္၀ါး၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မီးျဖင့္ သၿဂႋဳဟ္ေနစဥ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေလာင္းကို ထိုးထားေသာ၀ါးႏွင့္ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရေသာ ၀ါးကိုသာ အသံုးျပဳၾကသည္။ ဤ၀ါးခ်ိဳး အျပင္ ျဖဴးေကာင္၏အေမြးမ်ား၊ ျမက္ပင္မ်ားကိုလည္း သံုးႏိုင္၏။ “ ဗန္ ” ေခၚ တုတ္ေခ်ာင္းေဗဒင္ကို ၾကည့္ရန္အတြက္ တုတ္ေခ်ာင္း (၁၂) ေခ်ာင္းကို အသံုးျပဳ၏။<br />
<br />
အခ်ိဳ႕က “ ဗန္သံုဆီ ” (တုတ္ေခ်ာင္းသံုးဆယ္) ဟုေခၚၾက၏။ တုတ္ေခ်ာင္းသံုးဆယ္ကို တစ္စည္းတည္း စုစည္းၿပီး၊ မိမိျပဳလိုသည့္ အမႈကိစၥကို တိုင္တည္သည္။ ထိုေနာက္ သံုးစြဲကာ သံုးခါၾကည့္လွ်င္ အေျဖထြက္ေလသည္။ ထိုအခါ ၾကည့္ေပသူ၏ ေဗဒင္အရေဟာသည္။<br />
<br />
ဖားေဗဒင္ဟုေခၚသည့္ ေဗဒင္တစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေသး၏။ ထိုေဗဒင္မွာ ေဗဒင္ဆရာသည္ ေဗဒင္ၾကည့္လိုသူအား ႏွစ္ေတာင္ခန္႕ရွိေသာ ႏွီးျဖင့္ ေဗဒင္ ၾကည့္လိုသူ လက္ေခ်ာင္းငါးေခ်ာင္း၏ လက္ဆစ္တစ္ဆစ္စီကို တိုင္း၏။ ထိုေနာက္ လက္ခလယ္မွေန၍ တေထာင္ဆစ္အထိ တိုင္း၏။ ထိုေနာက္ ေဗဒင္ ဆရာက ေဟာသည္။<br />
<br />
ေဗဒင္ကို ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ ေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာေျပာခ်က္အရ “ ယာယီ ” ေခၚ မိမိအိမ္မွေန၍ သူမ်ားအိမ္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕အိပ္စက္ျခင္း၊ ညံ့ေနသည္ဟု ေဟာထားပါက ယၾတာေခ်ျခင္း၊ ဆီမီးထြန္းညႇိျခင္း၊ ေညာင္ေထာက္ျခင္းမ်ား၊ တံတားခင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။<br />
<br />
ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ေဗဒင္ကိုၾကည့္ေလ့ ရွိၾကေသာ္လည္း ပစၥည္းဥစၥာ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း၊ က်န္းမာေရး မေကာင္း၍ ခ်ဴခ်ာေသာ အခါမ်ားတြင္သာ အေၾကာင္းစံုကို သိရန္အလို႕ငွာ ၾကည့္ၾကသည္။ ထို႕ျပင္ အိမ္ေဆာက္ျခင္း၊ ေျမေနရာေရြးျခင္း၊ ခရီးသြားျခင္း၊ အလႉဒါနျပဳျခင္း၊ မဂၤလာေဆာင္ျခင္း အခါမ်ိဳးတြင္လည္း ၾကည့္ေလ့ရွိၾကသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-87001225261355656102011-10-16T11:57:00.001+06:302011-10-16T11:57:20.630+06:30စုန္းကေ၀ႏွင့္အစြဲအလမ္းပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတြင္ နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ား မရွိၾကေပ။ သို႕ေသာ္ သာသနာ ေစာင့္နတ္ႏွင့္ ရြာေစာင့္နတ္ သမၼာေဒ၀နတ္ စသည့္ နတ္မ်ားကို ႐ိုေသသမႈျပဳသည့္ အေနျဖင့္ ပန္း၊ ဆီေမႊးနံ႕သာတို႕ျဖင့္ ပူေဇာ္ပသၾကေလသည္။ ဤနတ္မ်ားသည္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ရြာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ နတ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သာသနာေစာင့္နတ္ႏွင့္ ရြာေစာင့္နတ္တို႕အတြက္ နတ္ကြန္းမ်ားကို ရြာအျပင္ဘက္ရွိ အႀကီးဆံုးသစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေရအိုးစင္အရြယ္ ပမာဏခန္႕ ေဆာက္လုပ္ထားၾကသည္။<br />
<br />
သာသနာေစာင့္နတ္ကို လျပည့္ လကြယ္ေန႕တိုင္း ဆြမ္းေတာ္တင္ေလ့ရွိသည္။ ရြာေစာင့္နတ္ကို မိုးဦးက်စ အခ်ိန္တြင္ ထမင္း၊ ဟင္း၊ ေခါင္ရည္မ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ပသၾကသည္။ နတ္ကႏၷား ပြဲႀကီးမ်ားႏွင့္ မပူေဇာ္ၾကေခ်။<br />
<br />
စုန္း၊ ကေ၀၊ တေစၧ၊ ေမွာ္စေသာ ေအာက္လမ္းပညာမ်ားကို မယံုၾကည္ၾက၊ တတ္လည္း မတတ္ၾကေပ။ ေရွးယခင္က လူႀကီးပိုင္းမ်ားတြင္ ပံုျပင္အျဖစ္ ေျပာသျဖင့္ နားေထာင္ဖူးၾက႐ံုသာ ရွိသည္။<br />
<br />
အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႕မ်ားကို ကေလးမ်ား၏ လည္ပင္း၊ လက္ေကာက္၀တ္တို႕တြင္ ဆြဲထားေလ့ရွိသည္။ ဤသို႕ ဆြဲထားရျခင္းမွာ ကေလးအတြက္ လိပ္ျပာထိန္းရန္၊ စုန္းကာရန္၊ နတ္ကာရန္ သို႕မဟုတ္ ခ်ဴခ်ာသျဖင့္ ခမည္းေပးထားသည့္ အေနျဖင့္ ဆြဲျခင္းျဖစ္သည္။ လူႀကီးမ်ားတြင္အခ်ိဳ႕က ဘုရားအင္း၊ သူရႆတီအင္း၊ လက္ဖြဲ႕စသည္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ အျခား ပီယေဆး၊ အေဆာင္၊ အကာအကြယ္ စေသာ အင္းအိုင္ လက္ဖြဲ႕မ်ားကို လည္းေကာင္း အနည္းငယ္ ဆြဲေလ့ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕က ပီယေဆးအေဆာင္၊ အကာအကြယ္ ေဆးမ်ားကို ကိုယ္ခႏၶာအထက္ပိုင္း ေက်ာ၊ လက္ေမာင္း၊ ရင္ တို႕တြင္ ထိုးႏွံထားတတ္ၾကသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-37271469387779971722011-10-16T11:32:00.001+06:302011-10-16T11:32:16.691+06:30ပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီးပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီးသည္ သကၠရာဇ္ ၁၁၁၀ ခုႏွစ္ကပင္ ရွိေနၿပီျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းငယ္ေလးမွ်သာ ျဖစ္၏။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ တစ္ေၾကာတြင္ ေတာင္ေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ ရွိသည္။<br />
<br />
ယခု ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘဒၵႏၲ ဦးနရိႏၵ ျဖစ္၏။ ဤဆရာေတာ္အထိ ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးတြင္ ဆရာေတာ္ ရွစ္ပါး ေက်ာင္းထိုင္ခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ ဦးနရိႏၵသည္ ၁၃၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဒကာမ်ား ပင့္ေလွ်ာက္၍ သထံုမွ ၾကြလာခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်ပန္၀င္လာသျဖင့္ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ သထံုရွိ ဓမၼကာရီေက်ာင္းသို႕ ျပန္ၾကြသြား၏။ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဒကာမ်ားက သြားေရာက္ ပင့္ေလွ်ာက္ျပန္ရာ ဆရာေတာ္သည္ စာခ် ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးတိေလာက၊ ဦးဓမၼသာမိ တို႕ကို ေခၚလာခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ ဘာသာေရး၊ ေက်ာင္း၏ ေအာင္ျမင္ေရး တိုးတက္ခဲ့သည္။<br />
<br />
၁၃၀၈ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၃ ရက္ေန႕တြင္ ဂ်ပန္ ၀င္လာစဥ္က ပ်က္စီးသြားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းကို ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ေရး အတြက္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရွိ မြန္ၿခိန္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္ကားေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဏၰိတ၊ ထမ္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဥာဏ၊ ၀င္းယေက်ာင္း ဦးပဥၨင္း ဦးကုမၼာ တို့သည္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းၾက၏။ ထို႕ေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦးနရိႏၵထံ ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္လုပ္လိုသည့္ အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထား၍ ဆႏၵယူေတာ္ မူခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္တို႕၏ ဆႏၵမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားေက်ာင္း တည္ေဆာက္လိုျခင္း ပရိယတၲိ ပဋိပတၱိ သာသနာ ထြန္းကားေစလိုျခင္း တို႕ျဖစ္၏။ ထိုေနာက္မွတစ္ဆင့္ ၀ိပႆနာ ျပန္႕ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္၏။ ေနာင္ကားေက်ာင္း ဆရာေတာ္၊ ထမ္းဘုရား ဆရာေတာ္၊ ၀င္းယေက်ာင္း ဆရာေတာ္ သံုးပါးတို႕သည္ ဦးဘိုးခင္၊ ဆရာ၀ဏၰ၊ ဦးထြက္စံု စသည့္ ဒကာမ်ားကို တိုင္ပင္ၾက၏။ ဆရာေတာ္တို႕က ဤဒကာတို႕အား ပအို၀္းအမ်ိဳးသား သံဃာဗဟိုလ္ဌာန စာသင္တိုက္ကို ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ တည္ေထာင္လိုသည္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ဂ်ပန္တို႕ဖ်က္ဆီး၍ ပ်က္စီးသြားၿပီး ေက်ာင္းအသစ္ ေဆာက္လုပ္လိုသည္ဟု မိန္႕ၾကားေလသည္။ ဦးဘိုးခင္တို႕ကလည္း သေဘာတူညီခဲ့ၾက၏။ ဦးဘိုးခင္သည္ သြတ္ကို တာ၀န္ယူလႉဒါန္းေလသည္။ သထံုနယ္စား ခြန္ၾကည္က သစ္အတြက္တာ၀န္ယူမည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ သို႕ေသာ္ သစ္လႉရန္ အဆင္မေျပခဲ့သျဖင့္ ေငြက်ပ္ တစ္ေသာင္းကို လႉဒါန္းခဲ့ေလသည္။<br />
<br />
ေနာင္ကားေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဘုရား၏စိတ္၀ယ္ ပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္ေရးကိစၥသည္ သံမႈိႏွက္သလို စြဲေန၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းႀကီး ျမန္ျမန္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားသည္။ နယ္မွ ပအို၀္း သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္၍ တိုင္ပင္ရေသာ္ ေကာင္းေလမည္ဟု အႀကံျဖစ္၏။ မိမိ၏ အႀကံအတိုင္း နယ္မွ သံဃာ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ခဲ့၏။<br />
<br />
၁၃၀၈ ခုႏွစ္၊ နေတၱာ္လျပည့္ေန႕ ၈ နာရီအခ်ိန္တြင္ မြန္ၿခိန္ေက်ာင္း၌ သံဃာေတာ္အပါး ၁၀၀ တို႕သည္ အစည္းအေ၀း က်င္းပၾကသည္။ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေနာင္စမ္းဆရာေတာ္က ေဆာင္ရြက္၏။ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္မွာ ေနာင္ကားေက်ာင္း ဆရာေတာ္ျဖစ္၏။ ၁၆ နယ္မွ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို ပထမေတာင္ ေက်ာင္းႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေပးေတာ္ မူၾကရန္ အသီးသီးတာ၀န္ေပးအပ္လိုက္သည္။<br />
<br />
ဒကာမ်ားအဖြဲ႕တြင္ သထံုနယ္စား ခြန္ၾကည္က နာယကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေသာ အဖြဲ႕၀င္ ၁၈ ဦး ပါ၀င္သည့္ ေက်ာင္းကို အဂၤေတျဖင့္ ေဆာက္ရန္ သစ္ျဖင့္ေဆာက္ရန္ စသည္ျဖင့္ ဆႏၵႏွစ္ခု ရွိေနၾက၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အဂၤေတျဖင့္ ေဆာက္ရန္ သေဘာတူညီ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးဘိုးခင္က ပံုႏွိပ္စက္ ရွိသျဖင့္ ျဖတ္ပိုင္းျဖင့္ ေငြေကာက္ခံျခင္းအတြက္ ျဖတ္ပိုင္းကို ႐ိုက္ရန္ တာ၀န္ယူ၏။ ေငြေကာက္ခံရရွိသည့္အခါမွသာ ျဖတ္ပိုင္းအတြက္ ကုန္က်ေငြကို ရွင္းေပးရန္ျဖစ္၏။ ေကာက္ခံရရွိသည့္ေငြကို ဦးဘိုးခင္ထံ အပ္ႏွံၾကရန္ သေဘာတူညီၾကသည္။<br />
<br />
၁၃၀၈ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႕တြင္ သံဃာေတာ္တပါး ၂၀၀ ႏွင့္ နာယကအဖြဲ႕၀င္ ဒကာမ်ားသည္ ေက်ာင္းပံုစံဆြဲရန္ စည္းေ၀းဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ အမ်ား၏ ဆႏၵျဖင့္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ အလ်ား ၁၂၀ ၊ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ အနံ ၁၀၀၊ အျမင့္ ၃၇ - ၆ ၊ အနက္ ၉ ျဖင့္ ေက်ာင္းပံုစံ အၾကမ္း ေရးဆြဲၾကသည္။ ေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းျဖစ္၏။<br />
<br />
ေက်ာင္းႀကီးကို ေဆာက္ခဲ့ရာ၌ အခက္အခဲေတြ႕ရ၏။ ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္သျဖင့္ လူအမ်ားက “ တိုင္ထူမၿပီး ေတာင္ေက်ာင္းႀကီး ” ဟုလည္းေကာင္း ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ “ ႀကိဳးစားက ဘုရားျဖစ္ႏိုင္သည္ ” ဟူေသာ စကားအတိုင္း တစ္စစႀကိဳးစားခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ ေက်ာင္းႀကီး ေအာင္ျမင္ၿပီးစီးသြားခဲ့သည္။ ေနာင္ကား ဆရာေတာ္ ၁၃၁၇ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း ၈ ရက္ေန႕မွစ၍ လံုးပမ္းခဲ့ရာ ၁၃၂၂ ခုႏွစ္ အထိ ငါးႏွစ္ၾကာမွ ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး သြားေလသည္။<br />
<br />
၁၃၂၁ ခုႏွစ္တြင္ သံဃာအပါး ၅၀ သည္ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲအတြက္ စည္းေ၀းဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ပအို၀္း အိမ္တိုင္း ေငြ ႏွစ္က်ပ္အထက္ ေကာက္ခံၾကသည္။ ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ရာတြင္ စုစုေပါင္း ေငြ ၃၁၁၉၈၃ က်ပ္ ၆၅ ျပား ကုန္က်ခဲ့သည္။ သစ္ဖိုး ၀ါးဖိုး အားလံုး ထည့္တြက္ပါက ငါးသိန္းေက်ာ္မွ် ကုန္က်ေလသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ လံု႕လ၀ီရိယ ဘာသာေရး စိတ္ထက္သန္ပံု စည္းလံုးညီညြတ္ပံု ဇြဲရွိပံုကို အကဲခတ္ေလ့လာ ႏိုင္ေပသည္။ ေက်ာင္းတက္ပြဲကို ၁၃၂၂ ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလဆုတ္ ၁၀ ရက္၊ ၁၁ ရက္၊ ၁၂ ရက္မ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပၿပီးစီးခဲ့သည္။<br />
<br />
ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးသည္ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕ ေစတနာကို ေဖာ္ျပေနေပသည္။ “ တစ္မူးရလို႕တစ္ပဲလႉ ဒို႕ရွမ္းေတာင္သူ (ပအို၀္း) တူႏိုင္႐ိုးလား ” ဟူေသာစကားကို ေထာက္ခံေနေပသည္။ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ဘာသာေရး စိတ္ထက္သန္ပံုကို ထင္ရွားေစသည္။ ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းႀကီးသည္ကား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္ ပအို၀္းတို႕၏ က်က္သေရေဆာင္ ဘာသာေရး အေဆာက္အအံုႀကီးေပတည္း။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5143894153567352320.post-47549952170617790042011-10-16T11:31:00.005+06:302011-10-16T11:31:40.634+06:30အလံတရာေစတီအလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးသည္ သထုံၿမိဳ႕နယ္ ဇရစ္ေခ်ာင္းေက်းရြာ အုပ္စု၀င္ သာယာကုန္းေက်းရြာအေရွ႕ မိုးမခေတာင္ေျခ၏ အေနာက္ဘက္ ကုန္းျမင့္တြင္ တည္ရွိ၏။ အလံတစ္ရာေစတီေတာ္၏ ဘြဲ႕ေတာ္အျပည့္အစံုမွာ “ အလံတစ္ရာ မယာေသာဏယ ကမၻာေအး ေစတီေတာ္ႀကီး ” ျဖစ္၏။<br />
<br />
အလံတစ္ရာဘုရားဟု ဘြဲ႕မည္ထင္ရွား တြင္ရျခင္းကား၊ အလံတစ္ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားတြင္ ခႏၲီဗလ ဟု ဘြဲ႕ေတာ္ရေသာ ရေသ့ငယ္တစ္ပါးရွိ၏။ ထိုခႏၲီဗလ ရေသ့ငယ္၏ လက္အလံျဖင့္ အလံေပါင္း ၁၀၀ တိတိ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ရွိေသာ ေစတီကို ၁၃၁၄ ခုႏွစ္က စတင္တည္ထားေတာ္ မူခဲ့သျဖင့္ အလံတစ္ရာေစတီဟု ေခၚေၾကာင္း မွတ္သားသိရွိရသည္။ (အလံတစ္ရာမွာ ၃၇၅ ေပႏွင့္ ညီမွ်သည္)။<br />
<br />
၁၃၁၆ ႏွစ္တြင္ ေရႊေစတီကို ငံု၍ တည္ေဆာက္ေသာ လက္မတစ္ရာ ေစတီေတာ္ တစ္ဆူကို ထီးေတာ္တင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ၁၃၁၉ ခုႏွစ္တြင္လည္း ထိုလက္မ ၁၀၀ ေစတီေတာ္ကို ထီးေတာ္မတင္ခဲ့ဘဲ ၁၃၂၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ထိုေပေပါင္း ၁၀၀ ေစတီကိုငံုလ်က္၊ အေတာင္ ၁၀၀ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ ရွိေသာ ေစတီေတာ္ကို တည္၍ ၿပီးစီးခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ထီးေတာ္မတင္ျဖစ္ခဲ့ဟု ဆိုသည္။<br />
<br />
၁၃၂၁ ခုႏွစ္တြင္၊ အေတာင္တစ္ရာေစတီကို ထပ္မံတည္ေဆာက္ၿပီး အေတာင္ ၁၈၀ ေစတီကို ထီးေတာ္ တင္ခဲ့သည္။ ၁၃၃၅ ခုႏွစ္တြင္ အေတာင္ ၁၈၀ ေစတီေတာ္ကို ငံုျပန္ကာ၊ တည္ေဆာက္ေသာ အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႕တြင္ ေအာင္သာယာ ထီးျဖဴေတာ္တင္ပြဲႀကီး က်င္းပၿပီးစီးခဲ့ေၾကာင္း သိရေပသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အလံတစ္ရာဘုရား ကုန္းေတာ္၏အနီး ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေစတီေတာ္ေပါင္း ၁၈ ဆူကို တည္ထားကိုးကြယ္ ၿပီးစီးခဲ့သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုး ေနထိုင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းေပါင္း ၁၂ ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းသံုး ပရိေဘာဂအျပည့္ျဖင့္ အရပ္ရပ္ ကုသိုလ္ရွင္မ်ားက ေဆာက္လုပ္ လႉဒါန္းခဲ့သည္။ ယခုအခါ သာသနာျပဳ အလံတစ္ရာ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ေနာက္ဆံုး ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းခဲ့သည့္ ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးလ်က္ ရွိသည္။<br />
<br />
၁၃၁၄ ခုႏွစ္မွစ၍ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသား သူေတာ္စင္မ်ားသည္ ေန႕စဥ္ လုပ္အားလႉဒါန္း၍ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုရား ေ၀ယ်ာ၀စၥကို ေဆာင္ရြက္သူမ်ားသည္ ကိုယ္က်င့္တရား (၁၀)ပါးကို က်င့္သံုးၾကသည့္ ပအို၀္းသူေတာ္စင္မ်ား ျဖစ္ၾက၏ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အလံတစ္ရာ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေသာ စီးပြားခ်မ္းသာေရးအတြက္ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ဤသို႕ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားကာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္တိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္ မူလာခဲ့ရေၾကာင္း သိရေပသည္။<br />
<br />
ဗုဒၶဘာသာ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ဘုရားတည္ေဆာက္မႈတြင္ လုပ္အားလႉဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားႀကီးအတြက္ အုတ္သယ္ျခင္း၊ ေက်ာက္သယ္ျခင္း၊ ေက်ာက္ထုျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ေန႕စဥ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားသည္ သတ္သတ္လြတ္ကိုသာ စားသံုးၾက၏။ လုပ္အားလႉဒါန္းၾကသူမ်ား၏ အလုပ္ခ်ိန္မွာ နံနက္ ၆ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီအထိ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ လုပ္အား လႉဒါန္းၾကသူမ်ားအား ဘုရားဘ႑ာေတာ္မွေန၍ အမ်ိဳးသားမ်ားကို တစ္ေန႕ျပား (၂၀)၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တစ္ေန႕ျပား(၂၀)၊ ေထာက္ပံ့ေတာ္မူ၏။ အခ်ိဳ႕ ကေလးမိခင္မ်ားမွာ ေန႕တစ္၀က္သာ လုပ္အားလႉဒါန္းႏိုင္သည္။ ၄င္းေန႕၀က္အတြက္ (၁၀)ျပား ေထာက္ပံ့ေတာ္မူ၏။ လုပ္အား လႉဒါန္းသည့္ ကုသိုလ္ရွင္မ်ားကိုလည္း မနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညေနတစ္ႀကိမ္ သတ္သတ္လြတ္ ဆန္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ မိုးမခေတာင္ေပၚမွ တပည့္ ဦးပဥၹင္း၊ သာမေဏအေပါင္းတို႕ျဖင့္ သီတင္းသံုးလ်က္ ရွိ၏။ ညေန (၇)နာရီ (၈) နာရီ အခ်ိန္၌ မိုးမခေတာင္ေပၚမွေန၍ အလံတစ္ရာေဒသသို႕ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္႐ွဳၾက၏။ ထိုအခါ သပိတ္လံုးပမာဏရွိေသာ မီးပြင့္မီးလွ်ံ၊ အင္ဂ်င္လွ်ပ္စစ္ မီးလံုး သဏၭာန္ႏွင့္ ကြမ္းလံုးသဏၭာန္မွ်ေလာက္ရွိေသာ အၿခံအရံတို႕ အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ေပၚ၏ ထက္၀န္းက်င္၌ ျမင္ရသူတို႕ အံ့ၾသမကုန္ႏိုင္ေအာင္ ကြန္႕ျမဴးေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။ အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ေပၚသို႕လည္း က်တစ္ခါ တက္တစ္လွည့္ႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဆရာေတာ္တို႕က သိုက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိစၧာနတ္ေသာ္ လည္းေကာင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္ဟု ထင္မွတ္ၾက၏။<br />
<br />
ထိုေနာက္မၾကာခင္ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္အတိၿပီးေသာ အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ေပၚမွေန၍ ဆလိုက္မီးေရာင္ ထိုးတက္သကဲ့သို႕ ျဖဴ၀င္းေသာ အေရာင္ကို ျမင္းရျခင္း၊ ေနာင္ကုလားေတာင္ေပၚရွိ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားႏွင့္ အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ထက္သို႕ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ လူးလဲပ်ံသန္းသြားလာေနေသာ ဓာတ္မီးလံုးပမာဏ အျဖဴ၊ အနီ၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း စေသာအေရာင္တို႕ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္း၊ ဆြမ္းခံရာတြင္လည္း ထူးဆန္းေသာအေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ကို အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ေပၚ၌ ေတြ႕ျမင္ရျခင္း စသည္တို႕ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ အလံတစ္ရာကုန္းေတာ္ေပၚသို႕ သြားေရာက္ၾကည့္လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပေန၏။ ဆႏၵအတိုင္းၾကြသြားေတာ္၍ ၾကည့္႐ွဳေလ၏။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ကုန္းေတာ္ေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႕၊ ေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရာ သာယာလွသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႕ျပင္ ဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္သည္ ကမၻာတည္ေအာင္ ကိန္း၀ပ္လိုသည့္ ဆႏၵကို သိုက္မိစၧာနတ္တို႕ ေပ်ာ္ပါးသည္ဟူ ဆရာေတာ္ထင္ခဲ့၏။ ဤသို႕ထင္ခဲ့ မိသည္မွာ မွားေလစြဟူလည္း ေနာင္တရေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္တို႕၏ မညီညြတ္မႈေၾကာင့္ မိုးမခေတာင္ေပၚ၌ ဆက္၍ သီတင္းသံုးရန္ ခက္ေန၏။ ဆရာေတာ္သည္ ဘုရားပြင့္ရာ အေနာက္မဇၥ်ိမေဒသသို႕ သီဟိုဠ္စြယ္ေတာ္ ေက်ာင္းေတာ္ရာ၊ ေဗာဓိပင္ စေသာ ဘုရားရွင္တို႕၏ အသံုးအေဆာင္ႏွင့္တကြ တန္ခိုးႀကီးဘုရားပါ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့မည္ဟု ႏွလံုးျပဳၿပီး ၾကြေရာက္သြားခဲ့၏။ အေနာက္မဇၩိေဒသ မၾကြမီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ တစ္လတိုင္တိုင္ သီတင္းသံုးၿပီးမွ ၾကြေရာက္မည္ဟု အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့၏။<br />
<br />
သို႕ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ မိုးမခေတာင္ေပၚရွိ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးစဥ္က ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္သည္ ၄င္းကုန္းေတာ္ေပၚမွာ ကိန္း၀န္လိုသည္ဟူေသာ “ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးသည္ ဆရာေတာ္၏ ႏွလံုးကို ခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ေန၏။ မဇၩိမေဒသသို႕ မၾကြျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေနာင္ကုလားအလယ္ရြာ သုႆာန္ေက်ာင္းတြင္ ျပန္၍ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္သည္ သုႆာန္ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ေနာင္ကုလားရြာႀကီး သုႆာန္ေက်ာင္း၊ သာယာကုန္း၊ မိုးမခစေသာ ရြာတို႕တြင္ ၿပိဳပ်က္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနေသာ ေစတီေတာ္မ်ားကို ျပဳျပင္ခဲ့၏။<br />
<br />
ဆရာေတာ္သည္ ညီညြတ္မႈမရွိခဲ့ေသာ မိမိတို႕ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးသည္ ေစတီေတာ္မ်ားကို ျပဳျပင္တည္ဖို႕ ေအာင္ျမင္ၿပီးစီးပါမည္ေလာ ဟူသည့္ ဆႏၵျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုန္းေတာ္၌ သံုးညတိုင္တိုင္ အဓိ႒ာန္ ၀င္ခဲ့၏။ အနည္းငယ္ အိပ္ေမာက်ၿပီးေသာအခါ လက္သီးလက္႐ံုးတန္းၿပီး “ ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီ ” ဟု သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္း၀ါးကာ လန္႕ႏိုးခဲ့၏။ မိမိအိပ္မက္သည္ ထူးသည္ဟု ယူဆ၏။ ထို႕အျပင္ ကုန္းေတာ္ေပၚ၌ အလံတစ္ရာ ျမင့္ေသာေစတီကို တည္လိုေသာ ဆႏၵလည္း အၿမဲျဖစ္ေပၚေန၏။<br />
<br />
လူေယာဂီမ်ားအတြက္လည္း ေစတီေတာ္ ဘ႑ာေငြမွပင္ တစ္ေန႕လွ်င္ ျပားႏွစ္ဆယ္ေထာက္ပံ့၏။ နံနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ ဆံျပဳတ္တိုက္ေၾကြး၏။ စားေရးအတြက္ အသင့္အတင့္ လံုေလာက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ၀တ္ေရး၊ ေနေရး မျပည့္စံုသျဖင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ မိုးရာသီစပါးစိုက္ခ်ိန္တြင္ ရက္ေပါင္း ၄၀ ေႏြရာသီ စပါးရိတ္ခ်ိန္တြင္ ရက္ေပါင္း ၄၀ စုစုေပါင္း ရက္ေပါင္း ၈၀ ကို ေငြေၾကးစီးပြားဥစၥာ ရွာေဖြရန္ ခြင့္ျပဳထားေၾကာင္း သိရသည္။ ဘုရားႀကီး ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ရြာမ်ားတြင္ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကသူမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတိေျမ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္သာ လုပ္အားေပးႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေပသည္။<br />
<br />
ကေလးငယ္တိုင္း စာသင္ေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မူလတန္းေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ထားေပးသည္။ က်န္းမာေရးအေနျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေဆးေပးခန္းတစ္ခုကို ေစတနာ့၀န္ထမ္း တိုင္းရင္းေဆးဆရာႀကီးမ်ားက ဦးေဆာင္ဖြင့္လွစ္ ကုသေပးေနၾကသည္။<br />
<br />
ထူးျခားသည္မွာ အမ်ိဳးသားတိုင္း ေခါင္းတံုး ဦးျပည္း ထားရ၏။ အမ်ိဳးသမီးတိုင္းသည္ ဆံထံုးကို ျမင့္ျမင့္ထံုးၾကရသည္။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အညစ္အေၾကး အစြန္းအေပ ခံႏိုင္ရန္ အမ်ိဳးသားေရာ အမ်ိဳးသမီးပါ အနက္ေရာင္အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ၾကရ၏။ ေန႕ႀကီးအခါႀကီးႏွင့္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားတြင္မူ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ၾကရသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာသို႕ ေရာက္ဖူးပါက ေန႕စဥ္ေနပူထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ ပအို၀္းအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေနပူထဲတြင္ ေန႕စဥ္အလုပ္ လုပ္ေနရေသာ္လည္း သူတို႕အသားအေရမွာ ေခ်ာေမာလွပေန၏။ ခ်စ္စရာပါးအို႕ေလးမ်ားမွာလည္း မျပဳမျပင္ဘဲႏွင့္ ပန္းေသြးေရာင္ ၾကြေနေပသည္။ သူတို႕ေလးေတြ၏ ေစတနာႏွင့္ ကုသိုလ္မွာ ခ်ီးက်ဴးသာဓုေခၚစရာပင္ ျဖစ္၏။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး တည္ေဆာက္ရာတြင္ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ငန္းအ၀၀ မွန္သမွ် အခေၾကးေငြေပး ငွားရမ္း၍ ေဆာင္ရြက္ရသည့္ လုပ္ငန္းဟူ၍ မရွိေပ။ လုပ္အားလႉဒါန္းသူ ေစတနာရွင္မ်ားသည္ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္သူ၊ ၀ါသနာတူသူ စုစည္း၍ လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ငယ္မ်ားကို စနစ္တက် ဖြဲ႕စည္းကာ တက္ညီလက္ညီ တာ၀န္ခြဲေ၀ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။<br />
<br />
ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားမွာ ပန္းရံအဖြဲ႕၊ ပန္းပဲအဖြဲ႕၊ ပန္းထိမ္အဖြဲ႕၊ လက္သမားအဖြဲ႕၊ စက္မႈလက္မႈႏွင့္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးအဖြဲ႕၊ အေကၽြးအေမြးႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအဖြဲ႕၊ အလႉခံဥပသကာအဖြဲ႕၊ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းအတြက္ အေထြေထြ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ စသည္တို႕ ျဖစ္ၾကသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးသည္ ထုထယ္ပမာဏအားျဖင့္ ႀကီးမား၏။ ပတ္၀န္းက်င္ ေက်းရြာမ်ားႏွင့္ ေတာင္ေပၚ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕ ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္သန္စြာျဖင့္ လႉဒါန္းခဲ့ၾကေသာ ေငြေၾကးဘ႑ာ ပစၥည္းကိရိယာျဖင့္ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တည္ေဆာက္ခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္ ဘုရားကလည္း ထမင္းတစ္ေစ့၊ အုတ္တစ္ပိုင္း၊ သစ္သားတစ္စ အေလအလြင့္ မျဖစ္ရေအာင္ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၾကရန္ အၿမဲတမ္းပင္ သတိေပး ညႊန္ၾကားေတာ္မူေလ့ ရွိၾကသည္။<br />
<br />
အလံတစ္ရာေစတီေတာ္ႀကီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရပ္ကြက္ ခုနစ္ရပ္ကြက္ႏွင့္ အိမ္ေျခ ၇၂၀ ရွိ၏။ ရပ္ကြက္ခုနစ္ရပ္ကြက္မွာ ဗုဒၶသစၥာရပ္ကြက္၊ ေဘာဂ ရပ္ကြက္၊ ဖိုးသၾကား ရပ္ကြက္၊ ဘိုးဘိုးေအာင္ ရပ္ကြက္၊ ၀ိဇၨာ ရပ္ကြက္၊ နာဂ၀ိဇၨာရပ္ကြက္တို႕ ျဖစ္ၾက၏။ ဤရပ္ကြက္မ်ားရွိ အိမ္မ်ားစုစုေပါင္းမွာ ၇၂၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။<br />
<br />
လာေရာက္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားမွာ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ စသျဖင့္ လုပ္အားလႉဒါန္းရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳၿပီး လာေရာက္ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္၏။ တစ္သက္ပတ္လံုး ေနထိုင္ရန္ အဓိ႒ာန္ ျပဳသူမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာ အဓိ႒ာန္ခ်က္ ျပည့္ေျမာက္၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာ သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ စည္းကမ္း မလိုက္နာႏိုင္၍ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိေပသည္။<br />
<br />
ယခင္က ေတာခ်ံဳသစ္ပင္ထူထပ္ၿပီး၊ သားေကာင္မ်ား က်က္စားရာ ေဒသျဖစ္ခဲ့သည့္ အလံတစ္ရာ ကုန္းေျမ၌ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းကန္ဘုရား၊ လူေနအိမ္ေျခမ်ားျဖင့္ စည္ကားေန၏။ စားပင္၊ သီးပင္၊ ဥယ်ာဥ္ ပန္းမန္မ်ားျဖင့္ စိမ္းလန္းရွင္သန္ေန၏။ စိုေျပေန၏။ ေအးခ်မ္းသာယာေန၏။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးအား ရေသ့ ၈၅၊ ရေသ့မ ၃၈၈ ပါး၊ စုစုေပါင္း ရေသ့ ၄၃၇ ပါး တို႕သည္ ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္သန္စြာျဖင့္ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္အားေပး သီတင္းသံုး ေနထိုင္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ပအို၀္း တိုင္းရင္းသားတို႕သည္လည္း၊ အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးအား သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾက၏။<br />
<br />
အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီး၀င္းသို႕အ၀င္ ၀ဲယာတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္တြင္ ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားကို တန္းစီ စိုက္ပ်ိဳးထား၏။ ထံုးသကၤန္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႏွင့္ အလံတစ္ရာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳသပၸါယ္စြာ ဖူးေမွ်ာ္ႏိုင္ပါသည္။ပအို၀္းသမိုင္းhttp://www.blogger.com/profile/09048864391645139047noreply@blogger.com0